Yazar durur kalemim…

Her ağlayan çocuk gördüğümde ekranda ailesiz, terkedilmiş, sevgiyle yetiştirilmesi gerektiği yerine sevgisiz büyüyeceği gelir aklıma sıkılır yüreğim…

Bir haber okuduğumda anneleri tarafından terkedilmiş, bir çöp gibi kapının önüne bırakılmış, gözü yaşlı çocuklara duyduğum engin sevgiyle dolar içim…

Ne zaman terk edilen bir köpeğe, ya da bir sokak köpeğine nefretini kusan birileri olsa, köpeğin çektiği acıyı yaşlı gözlerinde görürüm, yalnızlığını hisseder, coşar gözlerim…

Ne zaman herhangi bir canlının yaşam hakkını hunharca elinden alan insanlar olduğunu duysam gazetelerde, “sevgi yerine neden bu şiddet” diye söylenir durur yüreğim…

Ne zaman bir anne görsem, evladını hiç uğruna kaybetmiş, etim koparılmışçasına acıya kapılır, iflah olmaz bedenim…

Ne zaman bir tabuta gözyaşlarını akıtan kadınlar görsem, kucaklarında ve karınlarında çocuk, “kalplerine dayanma gücü verebilsem” diye geçer içimden sabır dilerim…

Ne zaman terk edilen bir sevgili görsem umutsuzca uzaklara bakan, yanına gidip sarılmak gelir içimden dayanamaz kalbim…

Ne zaman işsizlik, umutsuzluk yüzünden hayalleri yerle bir olan insanlar görsem parmak aralarında birer sigarayla, “dünyayı değiştirebilecek güce sahip olsam ne güzel olurdu” diye geçer kalbimden…

Ne zaman, “parasızlık yüzünden yapamadım” ile başlayan cümleler duysam, paranın gücüne inat, hayal kurmakla her şeyin başarılabileceğini haykırmak gelir içimden, “bunu anlatabilmek ne mümkün” der bağırır yüreğim…

Ne zaman “ne olacak bu memleketin hali” soru cümlesini duysam, soran kişiye “memleketin halini değiştirmek senin elinde, soru sormak yerine cevap ara” demek geçer içimden de susar dillerim…

Ne zaman acı, gözyaşı ümitsizlik, keder görse gözlerim…

Anlatmak için içimdekileri yazar durur kalemim…