Uğurkan Erez ile hayata dair herşey!
Türkiye’nin en ünlü koreograflarından olan uğurkan erez, iki yıl önce akciğer kanseri olduğunu öğrendikten sonra istanbul’dan izmir’e taşınmış, çok sevdiği mesleğine ara vermişti. geçirdiği operasyonla kanseri yenen ve tekrar istanbul’a dönüp işinin başına geçen 56 yaşındaki erez, zorlu dönemde...
Türkiye’nin en ünlü koreograflarından olan Uğurkan Erez, iki yıl önce akciğer kanseri olduğunu öğrendikten sonra İstanbul’dan İzmir’e taşınmış, çok sevdiği mesleğine ara vermişti. Geçirdiği operasyonla kanseri yenen ve tekrar İstanbul’a dönüp işinin başına geçen 56 yaşındaki Erez, zorlu dönemde yaşadıklarını anlattı...
Akciğer kanserine karşı hep sapasağlam durdunuz. Çabuk mu kabullendiniz? Çabuk kabullenmek mümkün mü? Öğrendiğimde “Artık ölüyorum” diye düşündüm. Çünkü babamı da akciğer kanserinden kaybetmiştim. Kimseye söylemeden önce yeğenlerime haber verdim. Çok kötü durumdaydım. Üzülmesinler diye kimsenin yanında ağlamak istemiyordum. Ameliyata karar verildi ancak 10 günlük ara vardı operasyona kadar... O ara en kötü zamandı. Annemi kaybetmemden sonra geçirdiğim en kötü zaman olduğunu söyleyebilirim. Ameliyattan sonra doktoruma “Yaşayacak mıyım?” dedim. “Benden bile uzun” cevabını alınca anladım ki kanserden mutlaka ölünmüyor. Erken teşhis olduğu zaman hiçbir sorun olmuyor. Şunun altını çizmek isterim; lütfen kontrollerinizi yaptırın. Bu hastalık herkesi her an vurabilir. n Hastalığı öğrendikten sonra aklınıza gelen ilk şeyler ne oldu? Tabii ki ailem geldi ve hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Çok dolu dolu yaşadım ama yapacak çok şey vardı. Ve “Yapacak daha çok şeyim var” diye bağırdım kendi kendime...
DÜNYAYI GEZMEK İSTERDİM
Dokturunuz size bir ömür biçseydi neler yapmak isterdiniz? Bu soruyu öncesinde kendi kendime sormuştum. Mesleğim icabı çok fazla ülke gördüm ama hâlâ görmediğim pek çok ülke var. Her şeyi bırakır, görmediğim ülkeleri görürdüm. Ben aileme çok düşkünümdür. Onları da yanıma alırdım. Tabii onlar işlerini bırakıp gelirler miydi bilemiyorum. Ancak ben maddi imkanlarım elverdiği müddetçe onlarla birlikte gezerdim diyorum.
Ameliyat masasından kalkamamaktan korktunuz mu? Ameliyata alınana kadar hep kendimi tuttum. Kimsenin yanında ağlamadım. Kızım ve yeğenlerim karşımda dimdik duruyorlardı ancak biliyorum ki dışarıya çıktıklarında ağlıyorlardı. Onlardan ayrıldım, ameliyathaneye götürdüler. Damar yolumu açtılar, doktorum yanıbaşımdaydı. “Bağırarak ağlayacağım, müsade eder misiniz?” dedim. “Hemen ağla” dedi. “Kalkamamaktan korkuyorum” dedim ancak doktorum böyle bir şey olmayacağına emindi. Uyandığımda odama çıkmıştım. Her şey yolundaydı ve hastalık geride kalmıştı.