Türkan Sabancı'nın dinmeyen acısı

Sakıp Ağasını kaybeden Türkan Sabancı, Uğur Dündar’a konuştu. Türkan Hanım, acısını şu sözlerle dile getiriyor: "Yaşadığım için kendimi suçlu hissediyorum.."

Hürriyet Gazetesi'nde yer alan habere göre, Türkan Sabancı, ‘Sakıp’ın ölümünden sonra geçen gün ilk defa öğle yemeğine çıktım. Kendimi suçlu hissettim. Evde olunca, o evdeymiş gibi onunla konuşuyorum’ dedi. 52 gün önce kaybettiğimiz merhum işadamı Sakıp Sabancı’nın 57 yıllık hayat arkadaşı Türkan Sabancı, suskunluğunu Arena programı için bozdu. Uğur Dündar’ın sorularını yanıtlayan Türkan Sabancı, eşinin ölümünden sonra hayata bakış açısının artık bir değeri, bir manası kalmadığını söyledi. ‘Geçen gün ilk defa bir öğle yemeğine çıktım’ diye konuşan Türkan Sabancı, ‘Kendimi sanki bir suçlu gibi hissettim orada. ‘Yok ben buraya gelmemeliydim, benim için çok erken’ dedim. Evde olunca sanki o evdeymiş gibi onunla konuşuyor, onunla baş başaymış gibiyim. Onu çok arıyorum’ dedi. Türkan Sabancı, soruları şöyle yanıtladı: Türkan hanım, merhum Sakıp Sabancı’yı kaybedişinizin üzerinden tam 52 gün geçti. Ama kabristanı hala herkes tarafından ziyaret ediliyor. 7’den 77’ye, zengininden fakirine, kadınından erkeğine büyük bir sevgi seli kabristana akıyor hálá. Siz bu sevgiyi neye bağlıyorsunuz? - Bu sevgi zorla olan bir şey değil Uğur Bey. Topluma çok yakın olan bir kişiydi. Hiç kimseyi ayırmazdı. Yani onun için insanları sınıflandırmak diye bir şey yoktu. İnsanlara çok sevgisi vardı, çok yakınlığı vardı. Ben derdim ki, kendi kendime, ‘Birgün Allah geçinden versin, kaybettiğimizde onu yolcu ederken acaba nasıl bir insan seliyle karşılaşacağız. Türkiye’nin herhalde her yerinden insanlar akın edip gelecek’ diye düşünüyordum. Ve öyle oldu. SÖYLEMEYİ ÇOK DENEDİM Türkan hanım. Her ölüm için erkendir diyebiliriz. Ama merhum Sabancı için hiç beklenmedik bir anda geldi ölüm. Acaba size özel bir vasiyeti oldu mu? - Hayır. Onu çok denedim. Hastanede zaman zaman yalnız oldukça yanına gittim. Ancak bana ‘Çok uzun kalıyoruz bu hastanede. Acaba iyileşemiyor muyum’ dedi. Ben de ‘Sabredeceksin. İnşallah bunun da bir sonu var. Bitecek bu hastalık. Evimize döneceğiz yine’ dedim. Teselli babında söylüyordum tabi. Biz herşeyin farkındayız, biliyoruz ama ona söylemek mümkün değil. Denedim çok denedim.. Denediniz mi? Çok denedim fakat hiçbir özel vasiyeti olmadı. Belki ölümü konduramadı kendisine? - Evet, herhalde hep iyi olacağı umudu ile... Ancak son bir iki günde artık kendi kendinden umudu kesmişti. Çünkü konuşma yeteneğini kaybetti, yemeden içmeden kesildi. HAYATIN ANLAMI KALMADI Peki, Sakıp Bey’siz hayat sizin için ne ifade ediyor efendim? - Benim için anlamı kalmadı hayatın. Belki kendime haksızlık ediyorum.Hem de çok büyük haksızlık ediyorum ama, ben onunla bir bütündüm. O, benim sanki vücudumun yarısıydı. Gittiğim yere onunla beraber gitmeliyim, eğleniyorsam, neşeleniyorsam onunla beraber neşelenmeliyim. Şimdi kendimi çok yalnız hissediyorum. Belki alışacağım buna, çok yeni bir olay. Peki hayat felsefenizi etkiledi mi? - Çok. Artık hayata nasıl bakıyorsunuz? - Benim hayata bakış açımın artık bir değeri, bir manası kalmadı. Dün ilk defa bir öğle yemeğine çıktım. Kendimi sanki bir suçlu gibi hissettim orada. Estağfurullah. Boşlukta gibi mi hissediyorsunuz? - Aynen boşlukta.Yok ben buraya gelmemeliydim dedim, benim için çok erkendi. Belki hep söyleyeceksiniz onu, hep çok erken diyeceksiniz. - Sanki herşey benim üstüme geliyor şu anda. Gittiğim başka bir şehirde de öyleyim, İstanbul’da bir yere gitsem ki ilk defa gidiyorum. Herşey üstüme geliyor, fevkalade rahatsızlık duyuyorum. Evde olunca sanki o evdeymiş gibi onunla konuşuyorum, baş başaymış gibi... Kafasını dağıtmak için bilgisayarda poker oynardı Sıradan bir insan olarak eve geldiğinde Sakıp Bey nasıl bir insandı? En çok nelerden hoşlanırdı? Boş zamanlarında, kendi kendine kaldığında neyi yapmayı isterdi? - Eve geldiğinde ben ona iş hakkında hiçbirşey sormazdım, zaten akşama kadar dop dolu bir kafası vardı. Başka şeylerle oyalamak isterdim ben onu. Odasına çıkardı, elbiselerini değiştirir, günlük kıyafetini giyer, internete girerdi. Neleri takip ederdi internette? - İnternette oyun oynardı. İskambil oynardı. Çok oynardı. Öyle mi? - Evet çok oynardı. İskambul onun kafasını o kadar boşaltırdı ki, ‘ben bundan derdi, çok keyif alıyorum. Kafamı boşaltıyor’. Çok güzeldi, poker oynardı mesela. Devamlı poker oynardı. İmrenilecek bir sağlık kompleksi hayal ediyordu Emekliye ayrılmayı hiç düşünmüyor muydu? - Hayır, hiçbir zaman düşünmedi emekliliği. Büyük bir sağlık projesi vardı. İleri düzeyde, bütün dünyanın imrenebileceği bir sağlık kompleksi mi düşünüyordu. - Evet tamamiyle bir sağlık kompleksi düşünüyordu. En büyük projesi buydu.. - En büyük projesi buydu ama kızlar diyorlar ki, ‘Bu babamızın çok arzu ettiği, çok istediği bir şey. Biz inşallah ilerde gerçekleştirelim. ’ Amerika’daki o standartları, olanakları Türkiye’ye getirmeyi mi düşünüyordu? - Evet, kaldıracak veya azaltacak birşey yapmak istiyordu. Bir de Kandilli’de kız lisesi. O, ölümünden iki gün evvel imzalandı. Terörden korkuyordu ama kendine güveniyordu Evden dışarıya çıkıp, korumalar falan olmadan, insanlarla sohbet eder miydi ? - Onu son zamanlarda çok az yapabildi. Daha önce yapar mıydı? - Çok yapardı, Türkiye’nin bu terörü, o korkusu vardı tabi. Ondan korktuğu için kendi kendini engelliyordu. Aslında çok severdi. Mesela, Ortaköy’de bir yer var. Bir akşam yemeğine davetliydik. Tekneden indik şöyle bir dolaşalım biz dedi. Ama, dedim ben, bak kimse yok yanımızda yalnızız. Hiçbirşey olmaz dedi.Herkes başımızda toplandı, Sakıp Sabancı gelmiş diye. En ufak bir korku gelmedi içine, hiçbirşey duymadı, tehdit edilir miyim, bir şey olur mu diye.Kendine güveni çoktu. Çok fazla güveni vardı kendine.