Seni kaybetmeyeceğim…

Fark ettim ki seni gördüğümde…

Sen çocukluğumdan beri rüyalarımda beni kollayan şeydin…

Ben hemen her gece uzunca bir tahtanın üzerinde dolaşırdım tüm şehri…

Çocuktum işte…

Korkardım…

Dengemi kaybettiğim anda tam da düşecekken…

Ayağımı karyolamın demirine çarpar, gözlerimi açardım…

Bir el sıcacık, kalbimin üzerinde…

Gerçekten hissederdim…

Bazı geceler evde tek başıma bırakırlardı beni…

Nedense yalnız kaldığım her gece birileri beni kaçırmaya gelirdi…

Annemi babamı görürdüm ama onlar beni göremezlerdi işte…

Avazım çıktığı kadar bağırmak için çabalardım da bir nefeslik ses çıkmazdı boğazımdan…

Biri adımı seslenirdi ve ben hemen uyanırdım…

İnanmayacaksın ama kalbinin üstünde bir el, her zaman ki gibi sıcacık…

Sendin o…

Telefonda ne zaman duysam sesini aynı el dokunuyor kalbime…

Yanıma ne zaman yanaşsan o el tanıdık olduğunu belli ediyor yine…

Sen çocukluğumdan bugüne kalansın…

Sen aslında kaybolmayansın…

Ve öyle çok sevdim ki seni…

Bana güven veren o sıcacık elini…

Bilmeni istiyorum sevdiğim…

Hiç kaybolmayacaksın…

nsrnylmz@gmail.com