Sen olmasan…
Seni daha çok özlemek için aramadığımı, yazmadığımı söyleyecek olsam sana yazarak veya telefon ederek, sana olan özlemim azalır mı diye korkarım…
Azalmaz bilirim ama isterim ki özleyebileceğim kadar özleyeyim…
Senin özlemin batar yüreğime ama acıtmaz, o yüzden susarım…
Günlerdir sesin yok bende, iki satır cümlen yok adresimde…
Ne kadar eksiğim, tahmin etsen…
Yanılmazsın…
Sanki çok güzel bir bestenin en önemli notası kayıp…
Sanki en özel albümdeki en güzel şarkı silinmiş gibi…
Sanki yemeğin tuzu, çayın şekeri yok gibi…
Kahvenin köpüğü yok…
Simitte susam yok…
Ağaçta yaprak yok gibi…
Her şey ne kadar eksik…
Sanki kalbim yerinde değil, kollarım bacaklarım benim değil…
Sanki ruhum almış başını gitmiş, bu beden benim değil…
Bir bilsen eksikliğinin neleri yok edebildiğini bende…
Cümleler yazarım sana ama sanki en özel kelime benim beynimde değil…
Yoksun ya günlerdir…
Gün gün değil, güneş güneş…
Geceye dayarım sırtımı…
Ama bakarım gece bile olması gerektiği kadar karanlık değil…
Sen yoksan eksik tabiat, günlük hayat…
Buldukça hayatımdaki eksiklikleri ne kadar özlüyorum seni…
Fakat…
Öyle güzel ki bunu hissetmek…
Özlemini ruhumun gıdası belleyip, hayatın memesinden onu emmek…
Onu emip üretebilmek…
Belki, belki sende de bana ait bir özlem vardır diye düşünmek…
Tüm benliğini daha çok özlemeye güdümlemek…
Kendimi bir çiçek büyütür gibi büyütüp, sana hazırlayacağım…
Bilsem bile senin bahçende açamayacağım, olsun ben sadece sana yazacağım…
Biliyorum özlemin doruklara çıktığı anlarda bile kavuşmak, sarılmak, özlem gidermek hiçbir büyük sevgiye nasip olmadı…
Seni sevmeyi daha çok seviyorum senin beni sevmenden, bana gelmenden…
Kalbimde, seni sevmekten, daha çok sevmek istemekten, başka hiçbir şeyi sevecek yer kalmadı…
Olsun, beni en çok şu rahatlatır;
Sana bunları benden başka yazan olmadı…
nsrnylmz@gmail.com