Sen benim yeryüzündeki tek okurumsun…
Bazen, iki özel kelimeye sığdırabiliyorum da seni, bazen sayfalar dolusu yazının içine koyamıyorum suretini…
Sen benim yeryüzündeki tek okurumsun ve tek konum…
Kelimelerime anlam veren tek özne, yükleme, tümlece gerek olmayan bir cümle…
Her harfin içinde kol geziyorsun ve içinde kocaman boşluk bulunan “o” harfi bile seninle anlam buluyor şiirlerimde…
Sen…
Benim yeryüzündeki tek okurumsun…
Sana yazıyorum yüreğimde biriktirdiklerimi, hayal ettiklerimi, edemediklerimi…
Bazen, iki özel kelimeye sığdırabiliyorum da seni, bazen sayfalar dolusu yazının içine koyamıyorum suretini…
Bembeyazsın…
Kâğıt senden utanıyor karşımda, seni yazmak istediğim zamanlarda…
Harfler suskun hep böyle anlarda…
Bilemiyorum yazmak mı zordur seni, yoksa susmak mı sana?
Yazmasam anlatamıyorum biliyorum…
Sussam karşında, dilim gibi kenetlenir bedenim…
Bu yüzdendir benden çok cümlelerimi sevme nedenin…
Olsun, kabullendim…
Sen benim yeryüzündeki tek okurumsun…
Çünkü aşkla, sevdayla, bembeyaz kâğıda seni, ilmek ilmek dokurum…
Öyle güzel bir şey çıkıyor ki ortaya, yazdığımda seni beyaz kâğıda…
Ben bile sana yazdığım yazılara, gıptayla bakıp…
Beni de onlar kadar sev diye kelimelerin içine sokulurum…
twitter.com/nsrnylmz