Ogün Samast ve taş atan çocuklar
Güzelim ülkemde değişen bir şey yok, çocuk adam öldürüyor, çocuk diyoruz. Taş atıyor, yaralıyor, kırıyor çocuk diyoruz...
Yıllar önce Alibeyköy'de bir eylem vardı.
Elimde telsiz, yürüyorum...
Dik dik bakışların farkındaydık...
Ama çocuklarla bizim üzerimizde bir plan yapıldığının farkında değildik.
Çok geçmeden, çocuklar etrafımızı sardı.
-Gidin buradan yoksa...
Delikanlıyız ya!
-Eee..
Baktık ki vaziyet cididdi...
Tabana kuvvet!
Amaç belliydi...
Bizi çocuklara dövdüreceklerdi.
Daha fazla dirensek...
Belki de öldüreceklerdi...
***
Güzelim ülkemde değişen bir şey yok...
Çocuklar hala en önde...
Kimi taş atıyor...
Kimi dağa çıkıyor...
Kimi arkadan sinsice yaklaşıp öldürüyor.
Samast gibi!
***
Ablamın çocukları...
İbo, Hasan, Sinan veya Cihan...
Hepsi de eşek kadar olmuş...
Bir şey olur...
Kızarım...
Ablam hemen devreye girer:
-Canim onlar çocuk!
-Abla, kocaman oldu onlar çocuk değil.
Cevap hazırdır:
-Cahil o zaman cahil, sen uyma onlara...
***
Uymuyorum zaten...
Çekip gidiyorum...
Bir süre sonra da bizim devlet gibi...
Affediyorum!
***
Anadolu'da da böyledir...
Çocuğa silahı verip adam öldürtürler...
Sonra da hakimin karşısına geçip, ağlaşırlar:
-Onlar çocuk hakim bey...
***
Taş atarlar...
Kafa yararlar...
Adam öldürürler...
Ve sonra da, salıverilirler...
Niye?
Çocuk onlar canım çocuk!
***
De...
Çocuk değil onlar artık...
Büyümüşler...
Serpilmişler...
Vuruyorlar, kırıyorlar, döküyorlar...
Öldürüyorlar da...
Kimin umurunda...
Kanunlar "çocuk" diyor...
O zaman devam çocuklar...
Gün sizin gününüzdür...
Adam öldürme oyununa, taş atma çılgınlığına devam...
Büyümenize az kaldı.
Çocukluğunuzun tadını çıkarın!