Öfke kurbanı kadınlara şefkat eli

Evdeki babanın dövdüğü kadınlara Küçükçekmece belediyesi sahip çıkıyor. Burada mağdur kadın sığıntı değil, konuk...

İnsanoğlu modernleştikçe, kendinden mi uzaklaşıyor yoksa varlığının özündeki sevgi-nefret ikileminden karanlık tarafa doğru mu yapıyor tercihini?

Medeniyetin her türlü “cilalanmış” imkânı elimizin altında ama vicdanlarımız mıdır bizden uzaklaşan?

Ay’a eriştik, Mars’ın sınırlarını zorluyoruz derken yerkürenin her coğrafyası kana bulanmış durumda. Savaşlar, toplumsal şiddet, aile içi şiddet; özetle hayata keskin gözlerle bakıyoruz. Kadına uygulanan şiddet ise artık bu kategorinin klasikleri arasında.

Eğitim kursları, aile destek hizmetleri, psikolojik danışmanlık hizmetleri veya benzeri uygulamalar, içimizdeki şiddete merhem olmuyor. Peki, öfkenin kurbanı olan kadınlar ne durumda? Kimi susuyor ve şiddet sürüyor, kimi ölüyor ve yaşam bitiyor. Tek başına bu durumdan kurtulmak zor, ciddi bir yardım eli lazım. Kadın sığınma evlerinin sayıları ise yetersiz, bazılarının da koşulları arzulanan seviyede değil.

Ziyaret ettiğimiz Küçükçekmece Kadın Konukevi ise daha isminin telaffuzu anında bile diğerlerinden ayrılıyor.

“EVDEKİ BABANIN” DÖVDÜĞÜ ANAYA “DEVLET BABA” SAHİP ÇIKTI

Küçükçekmece Belediyesi’ne bağlı Kadın Konukevi’nin adresi tıpkı benzerleri gibi barındırdığı kadınların güvenliği için saklı tutuluyor. Belediye görevlileri bu ev konusunda son derece hassas, kendilerine sığınan kadınların ki neredeyse tamamının yanında çocukları da var, güvenlik-barınma-sağlık-eğitim hatta istihdam ihtiyaçları ile yakından ilgileniyorlar. Güvenlik gerekçesiyle fazla resim almıyoruz ancak gözlerimizin deklanşörü her kareye tutkuyla dokunuyor.

Sakin, şirin bir yer. İçinde bulunduğu bahçenin ortasına konuşlanmış bir Konukevi. Ev dediysek, tam anlamıyla bir ev. İçinin sıcak dizaynı, personel değil de ev arkadaşı gibi yaklaşan çalışanlar, ortalıkta koşturan minik çocuklar ve dertleşerek hikâyelerini paylaşan kadınlar…

Bahçenin bir köşesine kurulmuş kreşte, konuk kadınların çocukları okul öncesi eğitim görüyor. Okula giden çocuklar ise okullarına devam ediyor. Gerekli görüldüğü takdirde bu çocuklara etüd imkânı da sağlanıyor.

Bir psikolog, bir sosyal çalışmacı, bir çocuk bakıcısı, 24 saat görev yapan 6 güvenlik elemanı Konukevi’nin çalışan kadrosunu oluşturuyor. Grup terapilerinin düzenlendiği sığınma evinde öncelikli amaç şiddet mağdurunun sağlıklı psikolojik seviyeye getirilmesi. Lüzumlu durumlarda ise bireysel terapi yoluna gidiliyor.

Kadınların günlük yaşamlarından izole olmamaları için gerekli her türlü teşvikin sağlandığı Konukevi’nde, hanımlar kendi işlerini kendileri görüyor. Mutfaktan yükselen muhteşem kokuların arasında çeşit çeşit börekler, tatlılar, ara sıcaklar evin atmosferini kaplıyor.

Fiziksel, sözel, ekonomik, duygusal ve cinsel istismar mağduru kadınların her birinin hikâyesi drama dalında seyrediyor. Hangi yana dönseniz bir insanlık ayıbı ile karşılaşıyorsunuz. Bu satırların yıllarca çok şey görmüş muhabir yazarı dahi yorum getiremiyor anlatılanlara. Bir insanın hayatında onulmaz yaralar bırakanlar, özürleri asla kabul edilmeyecek olanlardır. Bu yaraya şahit olan bir yabancı ise sadece insanlık adına utanmakla kalır.

BİR YARDIM ELİ LÜTFEN…

Yatak kapasitesi 33 olan Küçükçekmece Kadın Konukevi’nde haftalık ortalama müracaat sayısı 10 ile 20 arasında seyrediyor. Küçükçekmece Belediyesi’nin Beyaz Masa birimine başvuran kadınların durumu uzmanlarca inceleniyor ve değerlendirmeye alınıyor. Ekonomik destek, avukat desteği ve iş bulma konusunda yardımlarla onanan kadınların çocukları da eğitim kapsamında himaye ediliyor. (0 212) 411 0 777 numaralı telefondan ulaşılabilen Küçükçekmece Belediyesi Beyaz Masa birimi başvurular konusunda son derece hassas.

Konukevi’nde kalan hanımlar tedavi sürecinin ardından istihdam ediliyor ve Küçükçekmece Belediyesi bünyesindeki Yaşam Sevinci Merkezi aracılığıyla kendilerine ev tutuluyor ve ihtiyaç duydukları ev eşyaları temin ediliyor.

ÖZETLE…

Barındırdığı imkânlar, yaklaşım, personel ilgi ve eğitimi, verilen destek ile Küçükçekmece Kadın Konukevi, benzerleri arasında kolayca sıyrılıyor. Ancak ilk paragrafta dediğimiz gibi “bize ne oldu” diye sormaktan da kendini alamıyor insan.

Nasıl olsa bu tarz yardım kurumları var diyerek, kadına şiddet uygulanması vahşi bir paradoks mu yoksa bizi hayvandan ayıran başlıca özelliğimiz olan düşünce mekanizmasını öfke anında kaybedebilecek kadar zayıf yaratıklar mıyız?

Mağdurlar adına teşekkürler Küçükçekmece Belediyesi.
Zanlılar adına utanmakta ise haklısın insanlık onuru!