Ne olur geri gel...

Seni kaybedeli neredeyse yirmi yıl oldu...…

Bil diye söylüyorum, içimde senden kalan çok iz var…...

Ama sen yoksun…...

En çok bu acıtıyor canımı, en çok…...

Bir bilsen yokluğun nasıl bir insan yaptı beni her yerde…...

Her şeye gözyaşı döker oldum senden sonra…...

Gerçi öyle bir kenara atılacak şeyler değil üzüldüklerim…...

Herkesi ilgilendiren şeyler…...

Bak mesela, sen varken yemyeşildi her yer, biliyorsun…...

Biz hiç beton üzerine serilmiş, çim görünümlü halılar üzerinde oyun oynamadık…...

Bizim dizlerimizi çimenler, ellerimizi, yüzümüzü toprak boyardı hatırlar mısın?

Oyunlarımızı biz bulurduk, biz yaratırdık kahramanlarını bu oyunların...…

Aslında her birimiz, birer kahramandık doğanın kucağında…...

Ağaçlara tırmanırdık, uçurtmalarımızı yarıştırırdık uzanıp çimenlere…...

Şimdiki çocuklar nefes alamıyor dışarıda,… kirlenmiyor üstleri- başları çamurlarda…...

Hepsi, teknolojik -ama kanlı, bıçaklı, silahlı- oyunlar için bilgisayar başında…...

***

Sadece senden kalan izler ve ben, bir okul bahçesinin önündeyiz şimdi…...

Okula gitmeyi ne çok severdik,… hatta okulu evden daha çok severdik biliyorsun…...

Huzur doluydu,… her köşesi sevgiydi…...

Sabah okul önünde sıraya girdiğimizde, bembeyaz, kalın, güçlü bir halat gibi dizilir, öğreneceklerimizin düşüncesiyle mutlu olurduk taze mi hafızan?

Hiç kötü niyetli çocuk yoktu değil mi?

Hepimizin hamurunda vardı sevgi, herkese, her şeye karşı duyulan…...

Annesini sevmeyen çocuk olabilir miydi o zamanlarda? Bırak öldürmeyi…...

Ya şimdi, öyle mi?

***

Atatürk"ü anlamayan, sevmeyen de yoktu o zamanlar…

Herkes bilirdi onu, herkes gurur duyardı…

Önce O"nu öğretirlerdi bize, onun yaptıklarını...

O"nu öğrenelim ki geçmişimizi bilelim, ülkemizi daha çok sevelim, O ve nnun askerleriyle gurur duyalım, ne kadar şanslı bir millet olduğumuzu her fırsatta hatırlayalım diye…...

Şimdi başımızdakiler izlerini silmek istiyor onun ve yarattığı Cumhuriyet"in desem gülersin ki bana…...

Hep gülerdin zaten, mutluydun…...

Öğretmenler nasıl da kutsal varlıklardı yaşantımızda, gelir mi aklına?

Şimdi sana öğrenciler ve öğretmenler birbirlerini dövüyorlar ve hatta öldürüyorlar desem inanmazsın ki bana…...

Artık sen yoksun çünkü kimsede, kimsenin içinde…...

Her şey kötü gidiyor anlayacağın…...

Sen vardın yanımda ve ben her şeyi sevdim ta o zamanlardan...…

İyi ki yaşamışım seni, iyi ki varmışsın…...

Ama…...

Ben yapamıyorum tek başıma…...

Seni her düşündüğümde gülümseyerek, yaşananlar sana ulaşmamda çok büyük engel…...

İçimde bir yerlerde korudum senden kalanları ama yetmiyor…...

Ne olur geri gel çocukluğum, ne olur geri gel…...

Günün sözü: Annesinden dayak yediği halde, yine "anne" diye ağlayan bir çocuktur aşk.