Kendinle Hesabın Varsa

İçin sıkkınsa vardır bir hesabın.

Ya yaşamla, ya birileriyle, en kötüsü ise kendinle olan hesabındır.

Tüm hesapları öyle ya da böyle kapatırsın.

Kalsa kalsa belki biraz alacak verecek kalır.

Ama o da inanın çok koymaz.

Koysa da koyduğu ile kalır ve zamanla unutulur gider.

Daha gitmeden yerini yeni alacak vereceklere bırakmıştır bile çünkü…

Ama eğer hesabın kendinleyse; işte o zaman zordur her şey.

Her şeyin tatsızlaşmış, sana da her şeyi tatsızlaştırmıştır.

Yavandır aldığın nefes, baktığın gözler, belki zoraki dokundukların.

Yavandır ufuklara sakladığın hayallere ulaşma çaban.

Çünkü o hayaller senden uzaklaşmıştır.

Uzaklaşıp kaybolmuştur sessizce.

Yavandır hissettiğin insana dair her şey. Birden bire nedensizce tüm duyguların yok olmuş gibidir.

O yüzden konuşmak bile istemezsin.

Çünkü küsmüştür; dilin yüreğine, yüreğine küsenlere nispet edercesine…

Zordur yani kendinle hesaplaşman.

Çünkü bir türlü kapanmaz. Kapatmak için kendince bahaneler sökmez.

Çünkü yalan dolan hep birbirine dolanır.

Gerçekler ise yürekte sırtındaki hançer yarası gibi kanıyordur.

Kapanmaz o yüzden kendinle hesabın.

Hiçbir ilacı yok gibidir ya da kendine ilaç sen değilsindir zaten.

İlaç olandan dolayı kaybolmaların bile hesapsızlaşmıştır.

Yavandır çünkü yaşam artık.

Kapatmaktan vazgeçtiğin hesabınla yaşıyorsundur çünkü.

Bir ömür açık kalacaktır o hesabın.

O yüzden de kendinle hesabın en kötüsüdür.

Anlatamazsın.

Çünkü sen bile tam manası ile anlayamazsın.

“Anladım” dersin olanca inancınla ama karanlık geceler; sabaha merhaba derken, sen de kendine “neden” diye sorarsın.

Kendine sessizliğinde…

İçin için ağlarken.

O yüzden anlatamazsın gözyaşlarına bile anlatamadığını başkalarına.

Zordur yani kendinle hesabın.

Hele yalnızsan, hele yüreğine dokunan yoksa en acısı da kaybettiysen onu…

“Gel bu hesabı birlikte ödeyelim” diyen sırtını dönmüşse eğer; olmaz, bir türlü olmaz.

Çünkü nefesin bile yavandır.

Zordur yani kendinle hesaplaşman.

O yüzden vazgeçersin; vazgeçildiğini kabullenerek yaşamdan.

Ve sonra bir ömür; sahte gülüşlere, anlamsız anılara kurban olursun. 

 “Aşk sadece içeriden yıkılabilen bir kaledir, sadece âşıkların birbirini yemesiyle yok olur” diyen üstadın dediği gibi; sende kendi kendini yer ve bitirsin.

Zordur kendinle hesabının olması.

Kapanmaz çünkü…