Kararıyoruz
Kararıyor her taraf, kararıyor ülkem. Kimse üstüne almıyor aydınlığı kaybetmenin suçunu ve ne yazık ki daha beteri; herkes herkesi suçluyor. Suçlu hep öteki…
Kararıyor her taraf, kararıyor ülkem. Kimse üstüne almıyor aydınlığı kaybetmenin suçunu ve ne yazık ki daha beteri; herkes herkesi suçluyor.
Suçlu hep öteki…
Aynasız bir yaşamı sürdürüyoruz. O yüzden de kendimizi görmüyor, başkalarını görerek içimizi karartıyoruz.
Gözlerimizdeki isden habersiziz…
Hep günahsız ama sevgisiz olmuşuz.
Sevgi doluymuş gibi gözükerek, kendimizi kandırarak. Sahte sevgi gösterileri ile avunarak; en sevdiğimizi, sevmemiz gerekeni, hayat arkadaşımızı, hatta evladımızı göremez olmuşuz.
Gördüğümüzü sanarak en kötüsü…
Evimize barkımıza bile hoşgörüyü unutmuşuz.
Varın gerisini siz düşünün. Hiç tanımadığımızın ya da sevmediğimizin yüreğimizdeki yerini…
Ve tabi ki yalan sözlerle ele güne hoş görünmemizin sahtekârlığını…
O yüzden zaten arkadan vurmalar, kalleş sevdalar yaratmalar, en olmadık zamanda terk etmeler. Üç kuruşa ya da makama ahlaksız ilişkiler…
Kendimizi satar olduğumuz için doğal olmuş memleketi de satar olmalar.
Duyarsızlığımızla…
Kıymet bilmezliğimizle…
Şimdi kalkmış gündelik yaşamımıza yerleşmiş olan toplumsal olaylarda; maskeli yüzlerine maske geçirenlere kızıyoruz ki kesinlikle haklıyız da…
Ama ya bizim maskelerimiz…
Herkesin gerçek yüzümüz sandığı yüzsüzlüğümüzü sakladığımız maskelerimiz…
Ki o yüzden değil mi zaten bazı ellerin kanla kirlenmesi, kardeşin kardeşi düşman bellemesi…
Acıdan yüreği yananlara acımadan gözlerde kinle bir tekme daha vurulması…
Öfke ile kardeş olunması, öfke ile dost olmalar, öfkeli olmamız.
Aynasızız çünkü…
Kendimizi görmekten vazgeçmişiz çünkü…
Oysa hepimizin hayalleri var ve hepsi saf kendimizce.
Hayallerimizi, rüyalarımızı; kendimizden bile saklamışız. Saklayıp sahip çıkmamışız. O yüzden böyleyiz; böyle öfkeli, böyle kindar ve böyle kalleş. O yüzden karanlık her yer ve kararıyor her geçen gün memleketim…
Umutları bile kalleşliklere sakladığımızdan…
Hayalleri bile bölmeye, parçalamaya sakladığımızdan…
Sustuğumuzdan…
Işık diye her gördüğümüz pencereye koşturmalarımızda ondan. Bu koşmaların başka ışıklara teslimiyet olduğunu unuttuğumuzdan…
Kendi ışığımızı aynasızlığa sakladığımızdan…
Sustuğumuzdan…
Karardığımızdan…
Diğer yazılarım için
HABERDENYORUMLAR
İNDİGODERGİSİ
İletişim için;
Facebook kişisel sayfam