Kapkara
Senden kalan izleri taşıyorum her yerde…
Bazen ellerimde, doya doya bakabileyim onlara diye…
Bazen yüreğimde, saklıyorum kimse görmesin diye…
Ama nafile…
Korkuyorum seni benden alanlar izlerini de alacaklar diye…
Ve hep susuyorum sana, ya izlerin dilimden dökülürse kelimelere diye…
Kalbimin lekeleri pompalanan kanda hayat bulduran yegâne şey vücuduma…
Bıraktığın izler kaybolursa son vermiş olurum hayatıma…
Sen ve izlerin…
O kadar derin…
Korkarım başka kalplere açmayı kalbimi…
Korkarım senden kalan izleri silip, yaralarımı kapatırlar diye…
Bu yüzden ne aklım başka bir yerde ne bedenim başka biriyle…
Ya boyarlarsa diye o derin kara izleri…
Göstermem acımı dost bildiklerime…
Yazdıklarını okuyorum her dakika içim çekile çekile…
İzler derinleşsin derinleşsin kanatsın beni diye…
Pürüzsüz bir yüreğe alışamam ki ben…
Sensiz olacağımı bile bile…
Ve kim gelirse gelsin, kim olursa olsun yanımdaki…
İster en iyi kalp tamircisi…
İster en iyi gözyaşı tesisatçısı…
İster en iyi yıkık duvar ustası…
İster en iyi hata kapatıcı…
İzlerimi kabul ederlerse ancak o zaman yanlarında bulurlar beni…
Kalbim kırık…
Kalbim paramparça…
Kalbim yamalı bohça…
Olsun…
Bütün lekeler, bütün izler senden kalan ya…
O kara derin lekelerde bulurum yaşamı sen olsan da olmasan da…
Ve benim aydınlığım sensin… Kapkara…