İnsanlığınızı ne ara kaybettiniz siz?

Hangi ara bu kadar kötü oldunuz siz?

Hangi ara vicdan kapılarınızın kilitlerini paslı sulara yatırdınız?

Hangi ara merhametinizi ulaşamayacağınız yerlere sakladınız...

Sahi siz hangi ara duygularınızı lime lime doğradınız?

Bir insan ölümle pençeleşiyor hastane odasında...

Bir can...

Bir annenin, bir babanın biriciği...

Bir kardeşin canı, ciğeri...

Bir arkadaş, bir dost, bir sevgili...

***

İnanmıyorum!

İçki günahtır diyerek, Nejat İşler'in hastalığını alkole bağlayıp kendince ahkam kesenlerin zerrece Allah'ın varlığına iman ettiğine inanmıyorum!

Aksi olsa, her insanda onun suretini görüp, onun ruhunun bulunduğunu bilip, aynı zamanda nefretli cümleler dökülmezdi dudaklarından...

Yani, bir insan Allah'ı sevip de bir başka insanın hastalığına, ölümüne sevinebilir mi hiç!

Aklım almıyor...

Zaten bir insanın hem nefret hem sevgiyle dolu olabileceğine inanmıyorum!

İnsan sadece biriyle doldurabilir yüreğini, insan, kalbinde sadece birini besleyebilir...

Ya kötülüğe yedirir içirir nefretini, ya iyiliğe doldurup taşırır sevgisini...

***

Ne yani, bundan böyle bizim gibi yaşamayanlara "gebersin" mi diyeceğiz gruplar halinde...

Ne yani, hayata bizim pencerimizden bakmıyor diye bir insanın acı çekmesine tef mi çalacağız!

İçki içmeyen hasta olmuyor mu, içki içmeyen yoğun bakımda yatmıyor mu!

Biz, birbirimizi özel hayatlarımız üzerinden mi vuracağız bundan böyle! 

***

Sahi...

Sahi siz, ne ara kaybettiniz bu kadar insanlığınızı...

Siz, ne ara vicdanınızı kör kuyulara atıp da kuyuları topraklarla kapattınız...

Siz ne zaman, size en çok lazım olacak şeyi, merhametinizi sandıklara kilitlediniz, anahtarlarını denizlere attınız...

Siz ne zaman bir insanın acılarına ortak olan o yüce manevi sevgiyi kopkoyu karanlıklara hapsettiniz...

Sahi siz ne zaman bu kadar hissizleştiniz!

Siz ne zaman insanlığı bir kalemde sildiniz!