Sabah'ın 07'sinde odasının kapısına bir not iliştirilen Hasan Cemal'i kim denetledi. Hangi gazeteci Cemal'i erken saatte evinden aradı? O not Cemal'i nereye götürdü?
Abone olGazeteci milleti yazısında kapısına iliştirilen notu, sicil amirini ve sabah sabah çalan telefonu Milliyet yazarı Hasan Cemal köşesinde anlattı. Biz de Cemal'in bu yazısını alıp ANILAR köşesine not düştük:
Sabah erken telefon. Ertuğrul Özkök kıkır kıkır:
"Hâlâ evde misin?"
"Evet, n'olacak?"
"Oğlum, gazetedeki odanın kapısına sicil amirin bir not bırakmış... Haberin yok mu?"
Homur homurum sabah sabah:
"Ne sicil amiri, ne notu?.."
"Teftiş gördün, haberin yok!" uyarısıyla telefon kapanıyor. Gazeteye geliyorum, odamın cam kapısına bir not yapıştırılmış:
"Saat 7.45! Geldim, bulamadım. Sicil amirin Sedat Ergin." Yeni Genel Yayın Yönetmenimizden ilk günaydın notu...
Ne yapalım?
Sedat Ergin, Hürriyet'in Ankara Temsilciliği yıllarında benim bir kuş gibi hür yazarlığımı kıskanırdı. Kendisi başkentin bürokratik griliğinde koşuştururken, ben ona dünyanın orasından burasından telefon eder, damarına basardım.
O da bana derdi ki:
"Bir gün bu saadet zinciri kırılacak. Çünkü ben geleceğim başına ve sabahın köründe..."
İlk teftişi gördük.
Bizim meslek böyledir. Bazen üstte, bazen altta kalırsın. Bu mesleğin duayenlerinden Altan Öymen'le de öyle olmuştu.
Yıl 1972.
Devrimci gazetecilik dönemi 12 Mart'la birlikte sona ermişti. ANKA'da günlük gazeteciliğe başlamıştım. Altan Öymen'in rahle-i tedrisinden geçmiştim. Sabırlıydı. Haberin piramidini, kurgusunu, dilini kavramanın hiç de kolay bir zanaat olmadığını göstermişti.
Sonra sıra bana geldi.
1981'de Cumhuriyet'e Genel Yayın Yönetmeni oldum. Altan Öymen işsizdi. 12 Eylül darbesiyle siyaseten yasaklı hale gelmişti. Değişik bir yazarlık önerdim kendisine. Daha çok dış politika alanında koşturacaktı. Kabul ettiği zaman da, için için hoşuma gitmişti. Boynuz kulağı geçti duygusuydu belki de...
Uzun programlar yapardım Altan Abi'ye. Strasbourg'da Avrupa Konseyi, Paris ve Marsilya'da Ermeni davaları, Yunanistan'da seçimler... Bir aylık bir program çıkartırdım. Ama bir güçlüğümüz hiç eksik olmazdı:
Cumhuriyet'in dar bütçesi...
Bu nedenle de Nadir Nadi'den böyle bir programı geçirmekte çok zorlanırdım. Karşısına oturur, "Efendim, uçak biletini ilan karşılığı alacağız. Paris'te kız kardeşinde kalacak. Strasbourg'da kızı var, onda kalacak" diye başlardım. Nadir Bey, biraz alaylı bir dille, "Ya Marsilya'da, Atina'da..." deyince, başımı önüme eğerdim.
Ama Altan Abi de Allah için iyi iş yapardı, harcırahı son derece kısıtlı bu dış gezilerde. Bir keresinde oradan oraya koştururken, Strasbourg'da trene yetişeyim derken yere kapaklanmış, dizinden menüsküs ameliyatı geçirmişti.
Dün telefonda bu serüvenlerini Sedat Ergin'e de anlatmış. Benim o zamanki uygulama taktiklerimi aktarmakla yetinmemiş, öğrendim ki bazı tavsiyelerinden keyif de almış Altan Abi...
Kader, ne yapalım?
1979'da Cumhuriyet'in Ankara Temsilcisi olduğum zaman bir diplomatik muhabir arıyordum. İyi İngilizce bilecek, Mülkiye mezunu olacaktı. Parlamento muhabirimiz Engin Karadeniz, "Böyle biri var. İngilizcesi çok iyi, Robert Kolej mezunu. Ama Mülkiye mezunu olmasa da halen orada okuyor" dedi.
Meclis pastanesinde buluşmuştuk Sedat'la. Lafı uzata uzata, diplomatik bir ağdayla konuşuyordu. Ukala bir havası vardı ama bu Dışişleri'nde işe yarardı. Zayıftı, boynu armut sapı gibi. Clark Gable bıyıklıydı. Hemen anlaştık. Ertesi gün birlikte başlamıştık Cumhuriyet Ankara Bürosu'nda.
Mükemmel bir diplomatik muhabir oldu. Çok çalışkandı. Mesleğini seven, ciddiye alan bir gazeteci olarak merdivenleri tırmanmaya başladı.
Haber yazması bazen zaman alırdı. Çünkü fazla titizlenir, haberini sürekli geliştirir, diplomaside ortak bildiri yazarcasına nüanslar yerleştirirdi bazen haber metninin içine...
Sonra Genel Yayın Yönetmeni oldum Sedat'ın. Uzun yıllar hem dostluk ettik, hem birlikte çalıştık. Atlatma haber ve analizleriyle gazeteyi çok kurtardı.
Ve 1987...
Hürriyet, Ertuğrul Özkök eliyle Sedat Ergin'i bizden çaldı, Washington'a gönderdi. Sedat'ın kararı mesleki açıdan doğruydu. Ama ben çok üzülmüştüm. Biraz da kızgınlığımın bir sonucu olarak, en yakın arkadaşı ama aralarında hep gizli bir rekabet olan sevgili Ufuk Güldemir'i, Sedat oralarda rahat etmesin diye arkasından Washington'a göndermiştim.
Hep dost kaldık. Mesleki açıdan hep dirsek teması içinde olduk. En güzel sürprizlerden biri, 1988'de ben Washington'a gittiğimde, havaalanında Ufuk'la birlikte Sedat'ı da karşımda bulmuş olmamdı.
Sedat'ın en güzel yanlarından biri, gazetecilik mesleğine düşkünlüğünün yanı sıra, bizim mesleğin bohemini ve cazı sevmesiydi, gitar çalmasıydı.
Yıllar böyle geçti.
Şimdi o benim sicil amirim...
1981'de Cumhuriyet'e Genel Yayın Yönetmeni olduğum gün masamın üstünde bir zarf bulmuştum. Kimin bıraktığını hâlâ bilmem. İçinden bana başarılar dileyen notla birlikte İngiliz yazarı Aldous Huxley'nin bir sözü çıkmıştı:
"Gazete yöneten adam, bana, cehennem ateşini bir kova suyla söndürmeye çalışan meleği hatırlatır."
Kolay gelsin Sedat!
Bu görevi de başaracağına inanıyorum. Bu arada bir itiraf... Ya da Sedat'a bir genel yayın yönetmenliği hediyesi de sayılabilir. Yıllar önce bir yazıma başlık atmıştım, "Caz, müziğin demokrasisidir!" Şimdi itiraf ediyorum. Bunun patenti bana değil, Sedat Ergin'e aittir. Türk caz dünyası bunu böyle bilsin.
İyi pazarlar!
Yazı: Hasan Cemal
Kaynak: www.millliyet.com.tr
ÖNCEKİ HABERLER
