Fransız gazetecilerin zor günleri!

Irak'taki Fransız gazetecilerin kaçırılışı dünya medyasında geniş yankı uyandırmıştı. Gila Benyamor Hürriyet'te bu gazetecilerin esaretini yazıyor. Benyamor'un yazısı şöyl

Gila Benyamor Hürriyet Gazetesi'nde, Irak'ta kaçırılan Fransız gazetecilerin nasıl zor günler geçirdiğini ve kurtuluş mucizelerini "Irak’ta Fransız gazetecileri kaçıranlar Bush’tan pek memnun" yazısında belirtiyor. Benyomor'un yazısı şöyle:

Malbrunot, meslektaşı Chesnot ve Suriyeli şoförleri, dört ay boyunca, gözleri ve elleri bağlı bir sığınaktan diğerine sürüklenmişler.

Kimi zaman arabaların bagajında yolculuk etmişler. Ama her şeye rağmen gazeteciliği elden bırakmamışlar. Başlarına dikilen silahlı adamlara en olmadık soruları sormuşlar. İslamcı teröristlerle rehineler arasındaki diyaloglar neredeyse traji-komik boyutlarda. Amerikan seçimleri bile var işin içinde...

FRANSA hafta başında büyük bir mutluluk yaşadı.

Irak’ta ağustos ayında kaçırılmış olan Christian Chesnot ile George Malbrunot’nun serbest bırakılmaları herkesi sevince boğdu.

Fransızlar, aylardır tartışmaktan bıkmadıkları Türkiye meselesini bir-iki gün için unutup, Chesnot ile Malbrunot’nun tutsaklık hikayelerine kaptırdılar kendilerini...

Dile kolay..

İki gazeteci tam 124 gün İslam Ordusu’nun elinde kalmıştı.

BURADA küçük bir hatırlatma.

Ortadoğu’da çalışan gazetecilerin bu kaçırılma çilesi hiç bitmez.

Gazeteciliğe başladığım 1980’li yıllarda, Lübnan iç savaşı sırasında kaçırılmış olan Associated Press muhabiri Terry Anderson’ın rehineliği tam yedi yıl sürmüştü.

İki Fransız rehineye dönersek, Irak’ta bu kadar kişi kaçırılıp, öldürülürken Chesnot ile Malbrunot’nun sağ salim ülkelerine dönmeleri gerçekten müthiş bir olay.

Fransız gizli servisinin, İslam Ordusu’yla rehineleri bırakması için nasıl bir pazarlık yaptığının ayrıntıları henüz basına sızmış değil.

Ama kaçırılanların neler yaşadıkları tefrika halinde Le Figaro Gazetesi’nde.

LE Figaro’nun muhabiri olan George Malbrunot, neredeyse 124 günü özetlemiş.

Malbrunot, meslektaşı Chesnot ve Suriyeli şoförleriyle birlikte dört ay boyunca, gözleri ve elleri bağlı bir sığınaktan diğerine sürüklenmişler.

Kimi zaman arabaların bagajında yolculuk etmişler.

Anlattıklarına bakılırsa, nereye giderse gitsin, hangi deliğe tıkılırsa tıkılsın Malbrunot gazeteciliği elden bırakmamış.

Başlarına dikilen silahlı adamlara en olmadık soruları sormuş.

İslamcı teröristlerle rehineler arasındaki diyaloglar neredeyse traji-komik boyutlarda.

Gazetecilerin ellerinden dizüstü bilgisayarlarını ve cep telefonlarını alan İslam Ordusu militanları daha sonra iki rehineye bunların parasını ödemeye kalkıyor.

‘Size bunların bedelini ödeyip sonra öldüreceğiz’...

MALBRUNOT bir gün hastalanıyor.

Doktor çağrılmasını istiyor.

Militanlardan biri ‘Ben doktorum’ diyor.

Gerçekten gerekli ilaçları bulup, rehineyi tedavi ediyor.

Fransız gazetecileri rehin alanların referansları Usame bin Ladin.

Malbrunot ‘Sanki Usame bin Ladin’in dünyasında yaşıyorduk. Etrafımızdakilerin çoğu Afganistan’daki kamplarda bulunmuştu’ diye anlatıyor.

Ne ki, karşısındakiler İslamcı da olsa Malbrunot iletişim kurmanın yollarını buluyor.

Kadın-kız meseleleri bile konuşuluyor.

Afganistan’da savaşmış olan bir militan, dört karısı olduğunu anlatıyor.

‘Hepsini mutlu ediyorum. Birine yüz dolar verdiğimde, diğerlerine de yüzer dolar veriyorum!’...

Malbrunot’ya göre, hepsinin cüzdanları dolar dolu.

AMERİKAN seçimlerinden önce Malbrunot, militanlardan birine soruyor:

‘Kimi destekliyorsun? Kerry’yi mi? Yoksa Bush mu?’

Aldığı cevap şöyle:

‘Biz Bush’u istiyoruz. Çünkü Bush kazandığı takdirde Amerikalı askerler Irak’ta kalır. Bu da örgütün gelişmesine, yayılmasına yarar. Zaten Bush’un Afganistan’a müdahalesi de işimize yaradı. Dünyanın dört bir yanına yayıldık. Şimdi altmış ülkede varlık gösteriyoruz. Hedef Endülüs’ten Çin sınırına kadar bir halifelik...’

Buyrun...

Bu sözler Bush ile İslamcı militanların birbirlerini nasıl beslediklerinin kanıtı değilse ne?
YAZI:Gila BENYAMOR