Fatih Hilmioğlu özgür olabilir mi?

Fatih Hilmioğlu hastanede yaşam mücadelesi veriyor.

Aslında o, bir baba olarak o gün ölmüştü...

Yüzünü, görüşmeden görüşmeye belki gördüğü gencecik evladının ölüm haberini aldığı o kara gün...

Bir babanın sırtına yüklenebilecek en büyük yükü birileri haber verdiğinde yüklendiği gün...

Koşup gitmek istedi belki...

Bir sürü prosedür gerekti...

Zaman geçmek bilmiyordu eminim, ama beklemek gerekirdi!

O gün...

O kara gün, "daha ne kadar acı çekebilirim" diye düşünmüş olmalı.

Sahi bir baba ne kadar acı çekebilirdi ki daha! 

Vücuduna daha önce yerleşmiş bulunan hastalık da bütününü ele geçirmekten dolayı mutluydu belki...

İçin için yerdi hastalık vücudu, düşman gib, çatırmadan, sinsice..

Acıyı kollardı, acıları severdi...

Zalimdi... 

Prosedürler tamamlandığında oğluna koştu Fatih Hilmioğlu...

Artık boynuna sarılamayacağı, nefesini koklayamayacağı, nasihat veremeyeceği, dertleşemeyeceği, birlikte eğlenemeyeceği oğluna...

Cezaevinden çıkınca, başka hiçbir kokuya benzemeyen evlat kokusuna sarılmak için koşacakken, o buz gibi cenazesine sarıldı oğlunun...

Bir babanın yaşayabileceği en kara gündü onun için.

Desteğe ihtiyacı vardı, hiç olmazsa en yakınlarına, kızına, eşine sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlasaydı.

Evladını toprağa verdiği gün, acısını orada bırakması gerektiğini söyleyip onu ailesinden çaldılar o gece.

Sebep?

Prosedür!

Hastalık en çok böyle zamanları sever.

Korumasız bir devlet gibi görür vücudu ve hain bir düşman askeridir o...

Bütün kaleleri zapt eder, bütün tersanelere girer, vücudun her yerini bilfiil işgal eder.

Öyle oldu.

Zaten hasta olan vücudu bu ağır travmadan sonra daha fazla dayanamadı.

Şimdi hastanede yaşam mücadelesi veriyor.

Sevenleri ve yakınları onun için özgürlük istiyorlar.

Henüz yoğun bakıma alınmadığı için de şu an büyüklerimiz pek umursamıyorlar! 

Oysa o, oğlunu kaybettiği o gün hayatını da özgürlüğünü de kaybetmişti...

Bilmiyorlar...

Günün Sözü: Allah yarına bırakır ama yanına bırakmaz (Anonim)