Fanus Cinneti
Kiminin yarası kanıyor. Kiminin yarısı kanıyor. Ağzımızda kan tadı. Neye gülsek hep yarım kalıyor.
Kiminin yarası kanıyor. Kiminin yarısı kanıyor. Ağzımızda kan tadı. Neye gülsek hep yarım kalıyor.
Tutup camlara vuruyoruz kendimizi. Korkunun teslim aldığı güvercinler gibi. İçgüdü her zaman hayat kurtarmıyor. Şehirler bugünlerde şeffaf hapishaneler gibi. Kapılar arasındaki yolculuğumuz, bizi yeni bir mekâna taşımıyor.
Duvarların ardında bir dünya var. Duvarların, şeffaf bir zar gibi bizimle yaşam bizimle gerçeklik arasına giren duvarların. Uzansak tutacakmışız gibi. Uzanıyoruz. Anne karnı gibi esniyor zar. Parmak izlerimiz görünüyor dışarıdan fakat biz görmüyoruz. Ve görmediğimiz bir dünyanın parçası olamıyoruz. Çıldırıyoruz.
Çıldırıyor bir yüzyıl. Durmadan yuvarlanan bir fanusa dönüşüyoruz. Yuvarlanıyoruz. Çarpmalarımız, düşmelerimiz, yaralanması dizlerimizin hep fanus. Kendimize, acımıza, acıyan yerlerimize ulaşamıyoruz.
Plastik gülüşler biriktiriyoruz bu yüzden. Plastik kucaklaşmalar, unutmamak için bizi diğerlerinden ayıran yüzümüzü. Şimdi bir dünya daha var camlar ardında. Fanus içinde fanus ve yürümek mümkün değil fanuslar arasında.
Şehrin küçücük bir sokağında, küçücük bir evde, küçücük bir ekrana dokunuyorum. Soluk ve kederli harfler yürüyor ekranda. Harfler, bir yüz yapıştırıyor cama. “Ağladım” diyor. Bir kucak yapıştırıyorum ben de “avuttum” diyorum. Bir çocuk ölüyor o sıra. Bir kadın. Bir adam. Belki de bir toplum, fanustan oluşan bir yanılsamada. Ağzımda plastik tadı. Yine bir yerler yanıyor fanusta.
“Ağlamak sıradan acılar içindir” diyorum ve kapatıyorum ekranı. Pencereyi açıyorum. Yıldızlar dolsun istiyorum geceye. Plastik bir gül kokusu geliyor sokaktan. Şeffaf bir hapishanenin birbirine bağlanmış ince kablolarından. Duvarlara çarpıyorum kendimi. O incecik zarlara.
Duvarlara çarpıyor kendini dünya.Dokunduğu ama parçası olamadığı ve giderek uzaklaşan o gerçek yaşama. Ve şimdi dünya topluca şeffaf bir hapishanenin ardında. Kendi içinden bakıyor dışarıya. Dışarıya, hiç bir zaman parçası olamadığı o muhteşem sanrıya. Bu yüzden yaralı. Bu yüzden eksik. Bu yüzden deli. Bu yüzden mutsuz ölümlere yazgılı.