Erdoğan kim ki, şeriatı getirsin!

Hakimden cumhurbaşkanı olur mu?

Elbette olur, olur da acaba iyi olur mu?

Belli ki, iyi olmuyor.

Şimdi bazı okurların “başka konu mu bulamadın?” ya da “dürüst bir Cumhurbaşkanı’na laf yetiştirmeye utanmıyor musun?” gibi yorumlar getireceğini biliyorum.

Ancak, ben eleştirileri göze alarak ve risk üstlenerek yazı yazıyorum.

Nasıl ki hiç yazı yazmayan kişi eleştirilmez ise, hiçbir iş yapmayan Cumhurbaşkanının eleştirilmemesi de “yasa” gereği olmasa bile “eşyanın tabiatı” gereğidir!

Ben de bir hukukçu olmama rağmen, aslında hukukçu Cumhurbaşkanından memnun olmam gerekir..

Ancak, göreve geldiğinden beri sergilediği “cilalı” davranışlardan dolayı memnun olmam mümkün olmadı..

Bu "cilalı" uygulamalar, ne yazık ki demokratik düzenin "matlaşmasının" engellenmesine katkı sağlayamadı..

Belirtmek gerekiyor ki, bu yazının konusu, ne hakimlik mesleği ne de Cumhurbaşkanının kişiliğidir..

Zira Türkiye’de, dejenere olmamış demeyeyim de, “en az” dejenere olmuş meslek grubunun hakimlik mesleği olduğuna inancım tamdır..

Artık şunun teslim etmek gerekir ki, 3,5 yıldır veto müessesesini işletmekten gayrı somut hiçbir büyük projeksiyonunu göremediğim Cumhurbaşkanının mevcudiyeti, Türkiye’ye zaman kaybettiriyor..

Bazı liderler vardır, ülkenin önünü açar; bazı liderler vardır, ülkenin ne geriye gitmesine yol açar ne de ileriye gitmesini sağlar; bazı liderler de vardır ki, ülkenin özellikle liberal-demokratik-özgürlükçü yapılanması noktasında geriye gitmesine neden olur..

Kırmızı ışıkta durmanın; semt pazarından alışveriş yapmanın; kağıdı okuyarak demeç vermenin; aşırı öztürkçe kullanarak Türk dilinin “tinsel ereğini” zedelemenin cumhurbaşkanı olmaya yetmeyeceğini düşünmek gerekir..

Cumhurbaşkanlığı sembolik bir makam gibi görünse de siyasi yönü ağır basan, aslında böyle olması da gereken bir makam..

35 yıllık meslek hayatında hep sanık ve müşteki; davacı ve davalılarla muhatap olan ve herkesi bir taraf olarak gören, genel itibariyle statükocu olan bir mesleği icra eden kimsenin yapacağı tek iş, kanunu doğru olarak kabul etse de etmese de o kanunu uygulamaktan ibarettir..

Dolayısıyla Türkiye’nin bir numaralı koltuğunda oturan bir kişi hem “vizyon”, hem “misyon”, hem de “aksiyon” adamı olmak zorundadır..

Ancak görünen o ki; sayın Sezer sadece “reaksiyon” adamı olmak istemektedir ve ne yazık ki böyle de davranmaktadır..

Halka rağmen halk için diyen jakobenistlerden değilim ama Türkiye’yi orijinal fikirleri ve cesurca yaklaşımlarıyla peşinden sürükleyen, özellikle demokratik değerler ve temel bireysel hak ve özgürlükler konusunda ülkenin önünü “tıkamayan” liderler, ülke gelişiminin lokomotifi olabilmişlerdir..

Ancak sayın Sezer, bırakınız lokomotif olmayı, vagonlara binmek isteyen yolcuları dahi “sendensin-bendensin” ayrımına tabi tutan; insanları istediği gibi trenden indiren bir makinist görünümündedir..

“Tren-demokrasi” deyince bazılarının aklına, papağan gibi tekrarlanan ama ta Roma uygarlığından beri damıtılmış bir sürecin yansıması olan kamu hukuku felsefesini idrakten yoksun olanların dağarcığında hemen yer etmiş bulunan “demokrasi-tramvay” bağlantısı gelecektir..

Bu sığ ve yüzeysel görüş sahipleri bir kurt gibi atılarak, “işte görüyorsunuz, bu tür düşüncede olanlar demokrasiyi, istediği istasyonda inecekleri bir tramvaya benzetiyorlar” gibi gözyaşartıcı derecede felsefe yapabiliyorlar..

Eve demokrasi bir araçtır, amaç değil..

Amaç; yönetilenlerin, yöneticilerin baskısına maruz kalmadığı, şiddet öğelerini içermeyen, başkalarının hak ve özgürlüklerini yasaklamayan bir yönetim tarzının gelmesi doğrultusunda çaba gösterilmesidir..

Teşbihte hata aranmaz ama, bu tıpkı internet teknolojisinde “servis sağlayıcı sistemin” amaç değil araç olması gibidir..

Bir araç olan “servis sağlayıcısının” temel görevi, insanların daha çok bilgiye ulaşmalarını sağlama “amacına” hizmet etmek değil midir?

Servis sağlayıcısının, günümüzde en üst teknolojik gelişmenin bir aracı olması gibi, demokrasi de en iyi yönetim biçiminin oluşumu için bir amaç değil midir?

"Yaşasın internet sağlayıcısı" mı diyoruz; yoksa "yaşasın bilgi" mi?

Özetle, servis sağlayıcısı bir araç, bilgiye ulaşmak amaçtır; demokrasi araç, millet egemenliğinin tesisi amaçtır..

Ama bu cümleden çıkaracağınız "amaç", "bunlar şeriat devleti getirecekler" şeklinde ise, paranoya tedavi merkezlerinin "amacının" ne olduğunu bir tıp doktoruna sormalarında yarar görüyorum!

Laiklik ilkesi nasıl ki tüm inanç gruplarının hatta inancı bulanmayanların da temel haklarının bir güvencesi ise; hukuk devleti nasıl ki yöneticilerin de yönetilenler gibi yargılamanın bir muhatabı olmasının bir zemini ise; demokrasi de milletin hür iradesinin egemen olmasının bir tezahürü değil midir?

Örneğin hukuk devletinde “dokunulmazlık” (kürsü masuniyeti-dokunulmazlığı hariç) gibi bir zırh olabilir mi?

Düşününüz ki, bir Başbakan kalkıp şeriatı getirecek, bu mümkün müdür?

Dolayısıyla din devleti esasına dayalı sistemi getirecek olan sistem, demokrasi değil; din devleti esasının gelmesini engelleyecek olan sistem, demokrasidir..

Demek oluyor ki, demokrasi araçtır..

Evet konumuz sayın Sezer’in yönetim anlayışını yazmak olduğu için tekrar dönersek; Süleyman Demirel ve Bülent Ecevit’e duyulan öfkenin, Ahmet Necdet Sezer’in pasif yönetim anlayışını gölgelemesi, mevcut Cumhurbaşkanımızın en büyük şansıdır..

Sayın Sezer’e övgü dolu satırların yazılacağı günlerin gelmesini umut ediyorum..

Ancak, o zaman dahi bu köşede “yağ” kokusu görmeyeceksiniz..

Biliyorsunuz, arabanın motoruna fazla yağ konulması yağ basıncını artıracağından ve bu da motora zarar vereceğinden, araç sahiplerinin araçlarını “etkili yerlere servis” yapanlara değil, “yetkili servislere” götürmelerinde yarar var!