En güzel yolculuk...

Bütün yolculukların anasıdır kendine yolculuk…

Ve varabileceğin tek sığınak yüreğin…

Bu bir haftalık tatilde yüreğimi dinlendirmekti amacım bedenimden çok…

Kendi kendime yolculuğa çıktım ben de…

Deniz kokusu, martı çığlıkları, rüzgar, güneş…

En önemlisi kalp çarpıntısı…

Bütün kış etrafındakileri ısıtmaktan içi kurum tutmuş bir soba borusu gibiydi yüreğim…

Temizlendim…

Yaptığım en iyi yolculuktu içime yaptığım, kendimi keşfettim…

Her dakikanın, bana bahşedilmiş her saniyenin keyfini çıkarırcasına zevk aldım aldığım nefesten…

Yeni insanlar tanıdım, yeni arkadaşlar edindim, yeni yerler keşfettim…

Yeni yeni şeyler, yeni yeni insanlar sevdim... 

Ama gördüm ki , bir başkasını, bir başka şeyi, herhangi bir şeyi sevebilmek için en çok kendiyle arkadaş olmalı insan…

Hatalarını acının merkezine koymak yerine, hatalarını koynuna alıp onlarla dost olmayı becerebilmeli…

Hatalarını sevmeli önce insan…

Kendini affetmeyi öğrenebilmeli…

Varış yeri, çıkış yeriyle aynı bu yolculukta…

Ve en hüzünlü, ve en komik, ve en neşeli, ve en hakiki gidiş, kendine gitmek…

İçine aktıkça kendi değerini bilmek…

Senden gidenleri de, senin için kalabilenleri de en derinlerine koyabilmek…

İstediğini tekrar yukarı çıkarıp, istemediğini derinlerde bırakıvermek…

Ama unutmayın, ilk şart, önce kendini sevebilmek…

Kendi değerini başkalarının bilmesini beklemeden kendin bilebilmek…

Kimseden bir şey beklemeden, kimseye muhtaç olmadan kendi kendine yetebilmek…

En güzel yolculuktu, sırtımda çanta olmadan çıktığım manevi yolculuk…

İçimdeki kurumları temizleyip, beni hak etmeyen ne varsa çıkarıp atarak bulundukları yerden, kendi içime kendimi koydum en çok, sevgiyle birlikte…

Çünkü kendinden başlamalı insan sevmeye ve sonra bilirsin zaten, en çok kim ve ne layık sevilmeye…

twitter.com/nsrnylmz