Ebelere küfretmeyelim!

Yayıncılık zor zanaat…

Ne İsa’ya ne Musa’ya yaranırsın.

Kadir Mısıroğlu’yu ağırlarsın, ne kadar Kemalist varsa söver, sayar.

Altemur  Kılıç’ı yayına alırsın, ne kadar anti Kemalist varsa küfreder.

Şerefine düşkün ne kadar insan varsa, senin şerefine göz koyar!

Annesine düşkün ne kadar evlat varsa, annene dil uzatır.

Kendi işinde ne kadar ilkeli çalışan varsa, seni yalaka ilan eder.

Bu, aynı zamanda işini doğru yaptığının da bir emaresidir aslında…

Ama seyirciye anlatamazsın.

Ben de yazmayı deneyeceğim.

Yayıncılıktan anladığım, kamuoyunu haberdar etmek ve haberdar edilen konularla ilgili kanaat oluşturmasına destek vermektir.

Bu destek “O da var, bu da var; hangisini seçersen Ey seyirci!” demekten başka bir şey değildir.

Aksi gazetecilik değil, misyonerliktir.

Moderatörün, sunucunun olaylara ilişkin bir kanaati yok mudur?

Elbette ki vardır.

Buna rağmen ekranda “yansız” durmak, konuğa saygısızlık etmeden seyirci adına soru sormak, bu işin namusudur.

Medyanın, medya mensubunun görevi “yurtta ve dünyada yaşanan gelişmeleri” aktarmak ve yorumla(t)maktır.

Gazete, haberini manşetinden yorumunu köşesinden verir; vermelidir.

Sunucu konuğa soru sorar, kendi kanaatini başka platformlarda anlatır; anlatmalıdır.

Bu böyle midir; Türkiye’de bu işler böyle mi yürümektedir?

Herkesin cevabı kendine…

 “Tek ses” körlerle sağırların dans müziğidir.

Memlekette herkes hoşuna gideni duymak istiyor.

“Tek ses”  düşüncenin güvesidir; yer, bitirir.

 “Barika-i hakikat müsademe-i efkârdan doğar” der Namık Kemal; ne de güzel söyler. (Fikirlerin çarpışmasından hakikat güneşi doğar.)

Düşünün…

Bir yayın kuruluşunun tüm birimleri, sunucusu, muhabiri, köşe yazarı, yorumcusu, konuğu ile “yurttan sesler” veriyor.

Bu nedir?

Amigoluktur; coşar ve coşturursun!

Bunu yapan yok mudur?

Çoktur.

Peki, çokluklarına rağmen neden yoktur?

Çünkü yayın sandıkları, kuru gürültüdür, rüzgârdır.

Eser, geçerler.

Demem o ki “Sayın Seyirciler!”;

bilgi, merakın yavrusudur bizlerde bu yavruların ebesi…