Durmak da yaşamaya dahil...

Durmakla ilgili derin kaygılarım var. Kendimi bazen yürüyen merdivende "duran bir adam" gibi hissediyorum. Duruyorum. Altımdaki bant gidiyor, dolayısıyla ben de gittiğimi varsayıyorum. O sırada hayat akıyor, çevremdeki insanlar gidip geliyor. Günler yıllar eskiyor, zaman altımdan kayıp giderken önce kendi hayatım, sonra da çevremde benim hayatımı var eden her şey ilerliyor.

Siz de belki benim hissettiklerimi hissediyorsunuzdur. Mesela dünya ve ülke gündemi hızla değişiyor, bir günA merika’da seçimler, cezaevlerindeki açlık grevleri, diğer bir gün Suriye ile ilgili gelişmeler, kadın cinayetleri, terör, şehitler… Neredeyse hızına yetişemiyoruz yaşananların. Bense çocuk masumiyetiyle izliyorum tüm bu olanları.

Anlıyorum her şeyi, hatta tepkiler bile veriyorum…

Ama bu kadar!

Şöyle düşünün; şiddetli bir yağmurda elinde şemsiyesiyle yürüyen insanlar gibiyiz. Yerler çamur, ayakkabılarımız su birikintilerine girip çıkıyor. Etrafta kimileri yağmurdan kaçmak için koşar adımlarla evlerine doğru giderken, kimileri de dükkânlara, otobüs duraklarının altına sığınıyor.

Yağmurun üzerlerine düştüğü insanlar ıslanıyor, işleri aksıyor, belki iş randevularına ıslanmış kıyafetler ve bozulmuş saçlarla gidiyor; biz "şemsiyeliler" ise duruyoruz ve sessizce şemsiyemizin altında, yağmurun insanların başına getirdiği felaketleri gözlemleyip, "ne yazık yahu, hiç kolay değil yaşadıkları… " diyerek geçip gidiyoruz.

Ah vah ettiğimize göre de, paylaşmış oluyoruz acılarını. Hem de öyle bir paylaşmak ki; bencilliğin ve tekliğin iliklerimize kadar sirayet ettiği bir paylaşım.

"Paylaşmak", bu post-modern zamanlarda en çok anlamını yitiren kavram oldu. Birbirine bakmadan, göz göze gelmeden, hiç temas etmeden hüzünleri mutlulukları paylaştığını zanneden insan güruhları haline geldik. Sosyal medyada veya TV izlerken paylaşılmış ortak mutluluk ve acılarımız var artık. "Hiç olmazsa kalbinle büz o haksızlığı, dilinle yargıla…" kıvamındayız.

Parlak ekranların karşısındaki üçlü koltuklarda, dokunamadan, hissetmeden, perdedeki filme dikkatlice bakıp, duygulanan iyi bir sinema seyirci gibi "Ah vah" edip matemlerimizi tutuyoruz. Aslında ne haberlerde 14 km. yol yürüyerek okula giden kızın yaşadığı zorlukları anlayabiliyoruz, ne de helikopterde biricik oğlunu yitiren babanın acısını… Artık bedenler değil de, sanal vicdanlarımız birbirine temas ediyor.

Evet, belki batılı toplumlara göre “bir başkasının acısını paylaşma” eşiğimiz, çok düşük demek yanlış olur. Nitekim kentleşme, kalabalıklar, geçim sıkıntısı gibi modern dünyaya ait insanın bencilleşmesini sağlayan tüm unsurlara rağmen, hala doğal afetlerde, kitlesel yıkımlarda vicdanlarımızda sönmemiş olan ateşin büyüyerek bir alev topuna dönüştüğünü görebiliyoruz.

Ama bu durum; yine de "Şemsiyeli" şanslılardan olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. Yağmur elbet bizi de vuruyor. Ama vursa da doluya tutulanların yanında bizimkisi, bir annenin çocuğuna söylediği "üstünü değiştir evladım, hasta olacaksın" hassasiyetini geçmiyor.

Evde, okulda, iş yerlerinde, aslında hızlıca akan hayatın tam ortasında "duruyor"uz. Etrafınıza bir bakın, neredeyse son sürat raylar üzerinde akan bir trenin içinde, pencereden dışarıyı izleyen çocuklar gibiyiz. Savaşlar, açlık, adaletsizlikler dışarıda pencerenin önünden geçerken, biz sahip olduğumuz küçücük vagonumuzda mutlu bir hayat kurmanın telaşını yaşıyoruz.

Yani durmak, bir yaşama biçimi oldu bu çok post-modernli zamanlarda. İşte ben tüm bunların içinde duruyorum. Bandınüzerinde gidiyorum, etrafıma bakınıp, izliyorum. Bazen de elimde şemsiyem, ağır aksak adımlarla yürürken, olanı biteni anlamaya çalışıyorum. Bu arada, su birikintilerinde ıslanan çoraplarımın beni hasta edebileceğini de düşünüp endişeleniyorum. Yani, bir hayat var etrafımda. Tam da içindeyim. Her şeyden haberim var. Yoldan geçenleri, ıslananları görüyorum ve feci derecede üzülüyorum.

Artık; durmanın bir eylem olduğu yerdeyiz.

Dedim ya; durmakla ilgili derin kaygılarım var.