Dev mememizde emzirdiğimiz cüceler

"Eyy benim dev memesinde cüceler emziren acayip memleketim" 

Böyle biter Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun "İstanbul Destanı" adlı şiiri. 

Düşünüyorum da, ne kadar çok var onlardan. 

Askeri darbeye "İyi ki oldu" diyen devlet sanatçıları mesela. 

"Halkın" değil de devletin sanatçısı oldukları için midir bu hâlleri, bilemiyorum. 

Ya da, kapalı mekânda sigara içmesine itiraz eden üniversite öğrencisi genç kıza "faşist" diyen, hızını alamayıp kızın 10 yıldır öpüşmediği için böyle asabi olduğunu söyleyen "şovboylar". 

O şovboyu bu sözleri üzerine yuhalamak yerine alkışlayan "üniversite" öğrencilerini de unutmamak lâzım elbette. 

Kendisi gibi düşünmeyenlere bidon kafalı, göbeğini kaşıyan, hödük, böcek sürüleri, kıllı, donlu, göbekli diyen "seçkin" ve "halkçı" köşe yazarları... 

Sinema kariyeri "Şamdan" kokmaktan ibaret "arabesk" sanatçılarla sevgili olup, sonra kalkıp arabesk dinleyenleri yavşaklıkla suçlayan piyanistler... 

"İnşallah" ve "Maşallah" gibi en temiz kelimeleri, etrafına topladığı çeyrek giyinik manken özentisi "dev kedilerle" sakız eden sözde mehdiler... 

Diyarbakır dağlarından gelen seyircilerin "yüzünü bile görmek istemeyen" şarkıcılar... 

Sosyolojik analiz amaçlı porno izleyen din adamları... 

Çiçek sulayan, vatandaşı önünde takla attıran, aldığı maaş yetmediği için 1 haftadır et yiyemediğini söyleyen milletvekilleri... 

Cami hoparlörlerinden klasik müzik yerine ezan dinlemek zorunda kaldığı için herhalde şikayet eden, "istikrar"ı sevmeyen üniversiteli kadınlar... 

İlahiyatçılığa soyunan deprem profesörleri... 

Aklını padişahların yatak odalarıyla bozmuş tarihçiler... 

Dedim ya, çok var onlardan. 

Buradan hepsine sesleniyorum: 

Düşün artık mememizden!