Çaresizliğe dayanan yeni dönem ve Survivor!

Yetenek Sizsiniz programını izlerken sanırım birçoğumuzun aklından; “halkın arasında ne cevherler varmış” diye geçmiştir. Yine çoğumuz; “Demek ki fırsat verilecek olsa, birçok dalda yeni yetenekler gün yüzüne çıkabilecek” diye de düşünmüşüzdür.

Haksız da sayılmayız hani…

Fırsat verilse; insanlarımız yeteneğini de SESİNİ de duyuracak!

Acun Ilıcalı, doğru zamanda doğru kararla ve seçtiği program içeriği sayesinde hatırı sayılır başarıyı yakalamış görünüyor.

Zira, O Ses Türkiye ve Survivor’da yine Acun Ilıcalı imzasını taşımakta.

Üç ayrı program, üç ayrı başarı…

İçlerinden Survivor diğer ikisinden biraz farklı. Orada yetenekten ziyade zor şartlara uyum sağlama ve fiziki dirayet ön plana çıkıyor.

Ülke nüfusunun çok büyük bir bölümünün gerçek hayatta maruz kaldığı zor yaşam koşullarının bir benzeri aslında!  

Tek farkı; süresi belli ve derecesi kontrol altında…

Bu noktada biraz ara vererek okuduğum bir yazıdan kısa bir pasajı paylaşmak istiyorum;

Türkiye’nin en tanınmış ve önemli yazarlarından biri olan Fehmi Koru’nun 27.03.2013 tarihli “Erdeme dayalı yeni düzen” başlıklı yazısını okuduğumda gayri ihtiyari gülümsedim.

Komedi gibi…

Aslında bu gülümsemeye sadece komik bulmuş olmam değil biraz da söz konusu yazıdaki tarafgirlik sebep oldu.

Fehmi Koru sıradan bir isim olsa, önemsemeyip geçerdim. Lakin yazan kişi biraz önce de belirttiğim üzere en tanınmış yazarlarımızdan. Bu nedenle komik demektense  “trajikomik” demek daha uygun düşer.

Sayın Koru şöyle başlıyor yazısına;

 “Türkiye içini kemiren bir dertten kurtuldu, kurtulacak… Dokuz vatandaşın hayatını alan kanlı operasyon yüzünden bir türlü özür dilemeye yanaşmayan İsrail’de sonunda hizaya geldi. Eh, başkalarıyla mukayese edildiğinde ekonomisi de yüz güldürüyor ülkemizin…

Geriye ne kaldı? Birkaç küçük başağrısı… O kadar…” Diyor.

Kastettiği ABD’nin ve dolayısıyla onun şımarttığı İsrail’in hizmetinde bir Türkiye’mi yoksa Türkiye tarafından dize getirilmiş, özür dileyen el pençe divan bir İsrail mi, pek anlayamadım.

Ekonomisi çöken ülkeleri kastederek mukayese edersek yüzümüzün güldüğünü de belirtiyor Sayın Koru ve geriye, “Birkaç küçük başağrısı” kaldığını söylüyor.

Türkiye bir ülke ve ülkeleri de halk oluşturduğuna göre ekonomik olarak halkın da yüzü gülüyor olmalı yazıya göre.

Yoksa aslında millet ve ülke birbirinden bağımsız iki ayrı kavram mı? Yazısında bu husus net değil.

Eğer devlet ve millet özünde aynı şeydir ve biri olmadan diğeri olamaz diyorsak ki doğrusu budur; millete bakıldığında neden daha çok kan ağlıyormuş gibi görünüyor?

Milleti kan ağlayan bir devletin, ülkenin yüzü gülebilir mi?

Gülüyorsa, bunda bir tuhaflık yok mudur?

Geriye bir tek ihtimal kalıyor;

Devlet milletin değil, bir takım imtiyazlıların hizmetindedir!

Ancak bu ihtimal Sayın Koru’nun yazısını bir mantığa oturtabilir.

Yazımın giriş kısmı ve Fehmi Koru’nun yazısına yaptığımız küçük eleştiriyi birleştirerek konumuza devam edelim;

“Ya Allah…” diyerek dolar milyarderi olan bir takım imtiyazlı ailelerin yukarıdan bakmak suretiyle can derdine düşürdükleri halkı izlemeleri veya bizim Survivor’u izlememiz…

Arada bir fark görebiliyor musunuz?

Kaldı ki, her biri gerçek Survivor olan bu halk kadar hangi yarışmacı direnç gösterebilir ki mevcut yaşam koşullarına?

Halk, kendisine benzemeyen hiçbir şeye ilgi göstermez.

Kendinden bir şeyler gördüğü her şeyi de koşulsuz benimser, kabullenir.

ABD’nin PKK terör örgütüne verdiği ve zaman zaman deşifre olan gizli destek ile sonrasında “çuval olayı” olarak hafızalara kaydedilen olayı anımsayalım;

Halk, o zaman da kırılan ulusal onurunu bir nevi tamir etmek için Kurtlar Vadisi adı ile yayınlanan bir diziye sarılmıştı. Yoğun ilgisini o diziye yönlendirmiş, intikam duygularını da Polat Alemdar üzerinden tatmin edebilmişti.

Yine aynı dizi ile televizyon ekranlarından milli siyasetin sistematik şekilde tedavülden kaldırılmasına karşı ortaya çıkabilecek toplumsal itirazlar, tek tek zihinlerde yatıştırılarak milletin gazı alınmıştı.

Yetenek Sizsiniz Türkiye, “O Ses Türkiye ya da Survivor…

İçimizden birilerinin katılıp adını tüm Türkiye’ye duyurmayı başarıyor olması bilinçaltımıza bireysel umudun ışığını yakıyor. Oysa yakılan umut ışığı değil bilakis umudun kendisi oluyor daima.

Bu tür programlarla belki bir süreliğine de olsa hayaller âleminin tozpembesine kapılıyoruz ancak, gerçek ile hayal arasında sıkışıp kalmaktan öteye gidemiyoruz.

İşsizlik, gelecek kaygısı, gelir adaletsizliği, hukuksuzluk aynı hızla ve bizi her gün biraz daha kuşatmaya devam ediyor.