Bugün dua ettim hepimiz için
Açtım kalbimi kocaman…
Ve hepimizi düşündüm…
Hayatıma girenleri, çıkanları, tanımadıklarımı…
Belki de hiç tanımayacaklarımı…
Herkes için açtım ellerimi göğe…
Beni tatlı sözlerle okşayıp, şefkatini esirgemeyen ve bunu çıkarı için yaptığını hissettiren, ama olsun, beni bu sayede yapabileceğime inandıran tüm eski “tanıdıklarım” için…
Hayatıma girmek için mücadele verip, kapılarımı zorlayan, sonra kapılarımı sonuna kadar açtığım halde içeri girmeye korkanlar için…
Hayat için gereklidir tecrübe…
Bana bu tecrübeyi kazandıran ve sonra yaşamımdan yok olanlar için…
Terk edip gidenler için…
Terk edip gitse de sevmenin güzelliğini hissettirip üretebilmeme sebep olanlar için…
Terk edilmenin de hayatın içinden olduğunu anlamama yardımcı olan “büyüklerim” için…
“Sevda tartışılmaz, yaşanır” diyenler ve sevdayı yaşamayıp tartışanlar için…
Beni kendilerine hapsedip sonra anahtarı uçurumdan aşağı atıp yok olanlar için…
Teşekkür ettim onlara…
Anahtara gerek olmadığını, istersem tüm kapıları zorlayıp istediğim yere girebileceğimi ve istersem demir parmaklıkları kırıp içimdeki hapishaneden çıkabileceğimi bana, belkide bilmeden, öğrettikleri için…
İnsanların içinde çeşit çeşit kötülük olduğunu ama dünya kötülerle dolu değil ki, iyi insanlarla da karşılaşabileceğimi gösterdikleri için…
Bazı insanlar bana, hayatta alış-veriş diye bir şey olduğunu, vermeden almak olmadığını gösterdikleri halde, buna inat insanlardan bir şey almadan verebilmeyi öğrendiğim için…
Zaaflarımı bana gösterdikleri için…
Saf olduğumu hissettirdikleri için…
Bu kadar renk arasında beyazın yeri bambaşka… Ve bana şimdiye kadar siyah demedikleri için…
Şükrettim sonra…
Annem, benim annem olduğu için…
Ve canım babam…
Gerçekten bir baba olduğu için…
Ve sevgilerini her daim üzerimde hissettiğim biricik kardeşlerim için…
Aile olmayı becerebildiğimiz için…
Ve Tanrı"nın meleklerini omzumda hissettiğim için…
*
Kendime teşekkür ettim…
Bunları düşünebildiğim için…
*
Ve size de diledim tüm bu güzellikleri…
Bugün, dua ettim hepimiz için…