Benim hikayem var!
Yıllar akıp gitmiş... Bizim içimiz çocuk olsa da, çocuklarımızı
gördüğümüzde, büyüdüğümüzü görebiliyoruz artık!
8 yıllık hikaye bu...
Kolay olmadı, türlü türlü zorluklar yaşadık. Arkadaşım İhsan Demir
hatırlattı dün, "az sıkıntı yaşamadın" dedi!
Köyden geldim ben... Kars'tan... Kendi kendime "Köylü Hadi" diyorum
hiç gocunmadan... Çocukluğum da zor geçti, bir memur çocuğunun
yaşadığı her sıkıntıyı yaşayarak büyüdüm. Erzurum'da hem çalıştım,
hem okudum. Kahve köşelerinde ödevlerimi yaparken, uyukladığım çok
oldu. Ortaokulda ayakkabı boyacılığı yaptım. Lokantada
aşçılık...
Her işi yaptım ama, Allah rahmet eylesin, inşaatçı enişteme bir
türlü yaranamadım. O bana "sosyete" derdi hep... Çimento torbasını
taşıyamıyordum, harca kürek sallarken dökülüyordum çünkü.
Her şeye rağmen, babamın desteği ile liseyi bitirebildim. Ötesi
olmadı, başarılı bir öğrenci olmama rağmen, maddi imkanlar okumama
engel oldu. Hal böyle olunca; "alaylı gazeteci" olmak zorunda
kaldım.
Edebiyat öğretmenim Ali Kafkasyalı'nın kulakları çınlasın;
kompozisyon yazılısından 10 aldım diye, aklıma girdi ve gazetecilik
yolumu açtı. Öyle başladı, Türkiye gazetesi ile devam etti ve
İstanbul yolculuğu.
İstanbul'a geldikten sonra bir dönemin efsane gazetesi Günaydın'da,
çalışmaya başladım. Polis adliye muhabirliği, hastane muhabirliği,
gece muhabirliği, gazeteciliğin en güzel alanlarında çalıştım
yıllarca.
İnanç beni taşıyordu... Behiç Kılıç'ın elime tutuşturduğu F2
fotoğraf makinası hayatımı değiştirdi. Mükemmel bir dönem yaşadım
Günaydın'da... Behiç Abi, Bugün'e doğru yol alınca, bize de gitmek
düştü. Oradan Meydan'a... Daha sonra Yeni Günaydın ve Akşam
serüveni. Kanal 6, HBB TV ve Ankara yolculuğu ardından
yazarlık.
Bana güvenerek, önümü açtığı için, Behiç Abi'ye bir kez daha
teşekkür ederim.
Bir konuda vicdanım rahat, beni bugünlere taşıyanları hiç mahçup
etmedim. Başarı neredeyse orada oldum... Nihayet geldiğimiz nokta
belli.
Üç yıllık işsizlik İnternet'le tanıştırdı beni...
2000 yılının 5 mayısında, bu sitenin temeli atıldı.
Müthiş bir mücadeleydi.
İnanılmaz sıkıntılar yaşadık ben ve kardeşlerim.
Çocuklarımı servisten indirdim, uzak yollardan yürüyerek okula
gitmek zorunda kaldılar. Kiramı ödeyemedim aylarca... Borçlarımı
zamanında ödeyemediğim için, sevdiklerimden ayrı düştüm aylarca,
hatta yıllarca.
Ama yılmadım, azmettim, başaracağıma inancımı hiç eksiltmedim.
Bir de anne baba duası olunca işim daha da kolaylaştı.
Bu bir hikaye... Yaşanan gerçek bir hikaye... Dün akşam iki
arkadaşım sorunca, hikayemi hatırladım ve ortaya böyle bir yazı
çıktı.
Paylaşmak istedim.
:)
Size de kıskananlar çatlasın demek düşüyor herhalde :)