Ben yine de yitirmedim umudumu…
Sahi sen değil miydin “Ben okuyamadım, çocuklarım okusun da çekmesin benim çektiklerimi “diye çırpınan?
Özgürlüklerin önünü tıkayarak başladıkları yolculuklarında sen eşlik etmeseydin kendilerine, bu kadarına cesaret edemezlerdi bence…
Aydınları yakalayıp yakalayıp karanlığa atmazlardı belki…
Sen vermeseydin eğer sihirli değneği ellerine...
Bir nesli “kindar” yapmak için verilen uğraş bu kadar da gözümüze sokulmazdı belki…
Sen koymasaydın eğer o cesareti yüreklerine…
Kız çocuklarını eve kapatmanın hesabı yapılıyor bugünlerde…
Sahi sen değil miydin “Ben okuyamadım, çocuklarım okusun da çekmesin benim çektiklerimi “diye çırpınan?
Ne oldu şimdi, kanadın kırık, boynun bükük, çaresiz gibisin…
Yok mu sesini duyan?
Tahsiline bakılmadan, toplumda, sözüm ona, sözü geçen adamları, hani din adına, sınava sokup devlet kadrolarına yerleştirmeyi düşünen zihniyet, laiklik karşıtı eylemlerin odağı ilan edilmiş bu kafa senin eserin…
Şimdi “okudum, işsizim” diye ağlıyorsan…
Bu, senin adına kader dediğin seçimin!
Değişmesini mi istiyorsun düzenin!
Üzgünüm, ben tek başıma bir şey yapamam, sana çare sensin…
Memnun değilsen durumdan, gidişata sen “dur” diyebilirsin!
Her geçen gün ışığa olan uzaklığımız artıyor farkındayım…
Ama ben yine de umudumu yitirmedim…
Mayasına kin yerine sevgi, saygı, hoşgörü katılmış bir nesil ayakta hala…
Senin için, senin yanlışını düzeltmek için yaşamakta…
Umuduma sarılıp gülümsüyorum her gün…
Bir karlı dağın tepesinde, imkânsızlığa inat, başını güneşe çeviren kardelenlere her rastladığımda…
twitter.com/nsrnylmz