Bağlasan Tutamazsın

Birini giderken izlemek öyle kolay iş değildir.

Yürek ister yürek…

Canın yerine koyduğun senden giderken; ardından bakmak gerek.

Ama gözünle değil yüreğinle…

Ki kimse bakmaz, bakmadığı içinde görmez.

Göremez; giden yüreği…

O yürek; gülerek mi gider, yoksa ağlayarak mı bilmez o yüzden.

Sonuçta gidiyordur işte ve gitmesi kötüdür.

Kötü sevilmez böyle zamanlarda, çünkü terk edilmek koyar kalana…

Gerisinden ona ne ki?  

Oysa giden gidiyordur; ne yaparsan yap boşadır çaban.

Bağlasan tutamazsın.

Tutsan bağlayamazsın.

Dikiş tutmaz yani.

Gidiyordur çünkü.

Böyle zamanlarda çoğu insan; onu bırakıp gidenin peşinden ya koşar ya da durdurmaya çalışır. Ama aslında bütün çabası kendinedir. Kendini kurtarmaktır.

Giden ne ister bilmez.

Biliyor gözükür, belki biliyor gibi de yapar ama görmez, göremez.

Çünkü bakmaz yüreğiyle...

Ama susanlar var ya susanlar, giden “gidiyorum,” dediğinde susanlar, gidenin ardından  “canımdın canın sağ olsun,” diyenler var ya, işte onlar; gideni, gidenin yüreğini görürler.

Çünkü onlar yürekleri ile bakanlardandır.

Yürekleri ile sevmişlerdir.

Çok sevmiş ama hepsinden önemlisi; güzel sevmişlerdir.

İşte onlar; gözleri değil yürekleri ile ağlayanlardandır…

Zordur gideni izlemek ve emin olun çok az insan izler. Hem sadece gittiği anda değil. Hep izlerler.

Gecenin karanlığında, sabahın ilk ışıklarında, belki bir şarkıdaki mısrada, belki bir filmin içinde…

Bir ömür…

Çünkü onlar; gerçekten sevmişlerdir ama ne yazık ki sevgi içlerinde yalnız kalmıştır.

Yalnız kalıp yüreklerinde saklanmıştır.

“Belki,” diyerek, “belki,” diyerek…

Bekleyerek…

Diğer yazı ve şiirlerimi takip etmek isteyenler için Facebook sayfam;

Eklemek isteyenler için Twitter adresim;