Anneler ve Oğulları

Dün akşam oğlumla baş başa yemeğe gittik. Bizden başka ik ayrı masada iki anne ve oğlu daha vardı.

 Tebessüm ettim... Çünkü biliyordum ne hissettiklerini... Neler yaşadıklarını... Ne kadar kıymet verdiklerini...

 Babalar için kızları ne demekse, anneler için de oğulları o demek... İlk defa geçen yaz artık delikanlı olduğunu hisettirdi bana oğlum.

 Mahmutpaşa’ya gitmiştik. Malum kalabalık bir yer. O sıra ben hiç fark etmeden baktım beni önüne katmış, koruya koruya yürütüyor.

 Bir an geriye döndüm... Daha küçükken sokağa çıktığımızda onun elinden tutup korumaya aldığım günlere gittim. Ne ara rolleri değiştirmiştik? Ne ara benim korumamdan çıkmıştı? Ve ne ara o, beni sahiplenmişti?

 Gurur, mutluluk ve şaşkınlık karışımı bir hisdi yaşadığım.

 Geçen akşam Reha Muhtar’ı seyrediyordum. Hayatınızın aşkını yaşadınız mı diye bir soru yöneltti konuklara Muhtar.

 Herkes yaşadıklarına göre cümleler kurdu. Ancak bana en yakın cümle Günseli Kato’nun kurduğu cümleydi. Evlat aşkının yanında diğer aşklar çok hafif kalır dedi. Erkek gelir geçer. Yerine başkalarını da koyarsınız ancak evladın yerini hiçbir şey tutamaz dedi.

 Anne olup bu duyguları yaşayabildiğim için binlerce kez şükrettim tekrar. İnsanı inanılmaz olgunlaştıran, törpüleyen, hayata bağlayan, en zor anlarda bile dayanma gücü veren bir duygu bu.

 Tüm annelerin anneler gününü kutlarım... İyiki varsınız... Sizleri seviyoruz...