Anıları Tüketmek

Her geçen gün; senin yaşam yolculuğundaki duraklarını tüketirken, sen anılar sandığını öyle ya da böyle dolduruyorsundur.

Ama öyle anlar vardır ki belki yaşama galip geleceğin, belki bir ömre bedel zamanları sana hediye ediyordur.

Daha da önemlisi; o andan sonra yaşanacak anıları; sana getiren özel zamanlardır, o zamanlar.

Belki bir nefes, belki bir dokunuş, belki de bir bakıştır; sana bunu anlatan.

O yüzden de anılarla yaşamaktansa; anıları yaşamına getirmek sadece senin elindedir.

Yani karar verecek olan, tercihini gösterecek olan sensindir.

O andan itibaren ya geçmişin anıları ile yaşayacak ya da yeni bir yaşama, yeni anılara yolcu olacaksındır.

Eğer yüzünü; kurtulmak istediğin ama bir türlü seni bırakmayan yaşanmışlarından başka bir yöne çevirmeye cesaretin yoksa sen zaten anılara mahkûmsundur.

Eğer hayatını yönetenlere, seni istemediğin mecburiyetlere mahkûm edenlere sırtını dönemeyeceksen, kendini ve yüreğinin sesini dinlemeyeceksen; sen zaten anılarla yaşamaya mahkûmsundur.

Yani aslında sen o andan sonra anılarını tüketmeye başlamışsındır.

Nefesinden uzakta kalacak, yaşamının sonraki bölümünde yüreğinde saklı olanla; sessizliğinde anılarını tüketeceksindir.

Hayallerin yok olacak, umutların kaybolacak ve sen hayatın sana mecburiyetlerine yenilmişliğinle, yüzündeki sahte gülüşle; mutsuzluğun karanlık dehlizlerinde kaybolacaksındır.

Kimse bilmese de sen kalabalıklarda yalnız kalacaksındır…

Yüreksizliğin bedelini; elindekinin kıymetini, avucundaki hayallerini ve umutlarını kaybetmişliğinle ödeyeceksindir.

Ve bunu bir ömür tükenmeyecek gözyaşlarının dışında kimse bilmeyecektir.

Çünkü artık sana nefes olacak yeni anıların gelmeyecek ve sen onsuzluğunda anılarını tüketerek, gözyaşlarına yoldaş olacaksındır.