Yazarlardan çarpıcı bölünme yorumları

Hürriyet Gazetesi yazarı Ertuğrul Özkök'ün "Birlikte yaşamak zorunda mıyız" diyerek bölünmeyi tartışmaya açmasına en büyük tepki Vatan Gazetesi yazarı Ruşen Çakır'dan geldi.

"Ver Kurtul"cuların amacının "Vermek" değil, "Kurtulmak" olduğunu savunan Çakır söz konusu yaklaşımın doğu ve güneydoğunun ülke üzerinde yük olduğunu düşünenlerin ırkçılığa varan ayrımcı, çoğunlukçu ve seçkinci bir bakış açısı olarak ilan etti.

Çakır, Özkök'ün ismini anmadan yazdığı yazıda getirilen öneriyi, "Kürt meselesinde ne zaman işlerin ters gittiği düşüncesi egemen olmaya başlasa birileri hemen sihirli bir çözüm formülüyle ortaya çıkar: Ver kurtul!" sözleriyle karşıladı. Ardından Özkök'ün yaklaşımının içeriğini analiz etti.

VERMEK DEĞİL KURTULMAK İSTİYORLAR

Çakır'ın yazısının bu bölümü şöyle:
"İlk bakışta ana vurgunun “ver” kelimesinde olduğu izlenimi doğuyor. Öyle ya, kastedilen ülkenin topraklarının bir bölümünün ayrılıkçı bir gruba verilmesi hiç de yabana atılmayacak bir davranış olacaktır. Ne var ki “ver kurtul”cuların esas amacı “vermek” değil “kurtul”maktır.

“Ver kurtul” mantığını çözümlemeye kalktığımızda yer yer ırkçılığa varan ayrımcı, çoğunlukçu ve seçkinci bir bakış açısıyla karşılaşıyoruz. Onlara göre zaten sayıca az olan Kürtler birtakım taleplerine ulaşmak için ülkeyi istikrarsızlaştırmakta, zaten ciddi bir katkılarının olmadığı ülke ekonomisini iyice dar boğaza sokmakta ve böylece ülkenin geri kalan kısmının sırtında daha ağır bir yük olmaktadırlar. Görüldüğü gibi “ver kurtul”cuların bütün önermeleri son derece tartışmalı ve itici. Öte yandan Kürt siyasi hareketi içindeki ayrılıkçı akımın ne derece etkili olduğunu tartışmaya bile gerek duymuyor ve neredeyse tüm Kürtlerin ayrılmak istediğine hükmediyor ve nihayet, yine Kürt olmayan kesimlere sorma gereği duymadan, onlar adına ülkenin bölünmesine fetva verebiliyorlar."

"KÜRTLER TÜRKLERİ SÖMÜRÜYOR"

Ruşen Çakır yazısında Özkök'ün ortaya attğı önermenin yeni bir önerme olmadığına da dikkat çekti. 1990'lı yıllarda Aktüel gazetesinde bu kapsamda yayınlanan dosyaları hatırlattı. O dosyalarda işte şunlar yer alıyordu:
"Kapaktan “Kürtler Türkleri sömürüyor!” diye ilan etmişlerdi. Bu sonuca, Güneydoğu’dan toplanan vergilerle bu bölgeye yapılan kamu yatırımlarının hızlı bir karşılaştırmasıyla varmışlardı. Dergi yöneticileri ve bazı yazarlarına göre Güneydoğu (ve dolayısıyla Kürtler) Türkiye’nin bir kamburu haline gelmişti. Üstelik içlerinden silahlı mücadele yöntemine başvuran ayrılıkçı bir örgüt de çıkarmışlardı. Onlara göre çözüm, bu parçanın koparılıp atılması ve Türkiye’nin bu sayede daha hızlı ve dinamik bir şekilde modernleşip Batılılaşmasıydı."

BU YAKLAŞIM ÖZGÜRLÜKÇÜ DEĞİL

Çakır "Ver kurtul" yaklaşımını özgrülükçü bulmadığını belirterek, "Yıllar sonra “vur kurtul” diyen birçok kişi, kurum ve odağın “ver kurtul” noktasına gelmiş olmasının da kanıtladığı gibi bu yaklaşımın özgürlükçülükle hiçbir alakası yoktu. Hele Kürtlere son derece seçkinci bir üslupla bakan bu kişilerin “Kürt dostu” olarak tanımlanmasının gerçekle hiçbir alakası olamazdı." dedi.

AYNI BAKIŞ SÜRÜYOR

Ruşen Çakır yazısına şöyle devam etti:
İlginçtir, dün Aktüel ve benzeri mecralarda “ver kurtul” tezlerini itinayla işleyenlerle günümüzde “verelim Güneydoğu’yu, görsünler günlerini” diyenler bir süredir tam zıt kutuplarda yer alıyorlar. Örneğin dünün “ver kurtul”cuları esas amacı hiç tartışmasız bu ülkeyi birarada tutmak olan hükümetin Kürt açılımını savunurken, onların ektiği “Türk ayrımcılığı” tohumlarından beslenenler açılımın en büyük düşmanı durumundalar.

Eğer gerçekten samimiyseler, bu ülkede “ver kurtul” mantığını yerleştirdikleri için pişman olduklarını açıkça beyan ederler. Ve buradan hareketle Türkiye’nin tüm vatandaşlarıyla barış içinde birarada yaşaması için günümüzün “ver kurtul”cularıyla mücadele ederler.

BÖLÜNME TARTIŞMASINA GÜNERİ CIVAOĞLU DA KATILDI
İŞTE CIVAOĞLU'NUN YAZISI

AYRILIKÇILAR SADECE GÜNEYDOĞU'DA DEĞİL!

Milliyet gazetesi yazarı Cıvaoğlu bölünme tartışmasını, "Gerçekten artık "gına"geldi", "Kabak tadı" sözleriyle karşıladı ve ve ayrılıkçılığa tersten yaklaştı. Ayrılmayı sadece güneydoğudakilerin değil batıdakilerin de düşündüğünü söyleyen ve asıl tehlikenin burada olduğuna dikkat çeken Cıvaoğlu'nun "Harbi" yazısından bölümler:

Bir kamuoyu araştırması yapılsa büyük çoğunluğun "birlikte ve kardeşçe yaşayalım " cevabını vereceğine hiç kuşku yok... Ne var ki artık "aynim, ne haliniz varsa görün " diyenler çoğalmakta.
"Ne senle, ne sensiz oluyor" gibi bir psikoloji giderek yayılmakta.

Ege ve Kuzey İtalya İtalya'nın Kuzey İtalya'sı nasıl ki "kopmak" istiyor yıllardır, Türkiye'nin Batısı'nda bu nabız atışını algılıyorum..
Yani...
"Ayrılıkçılar" sadece Güneydoğu Anadolu'nun PKK çekim alanına giren kesim değil.
İşte "tehlikeli" olan da bu.
Türkiye'nin 2 ucunda "separatist" rüzgârlar esmekte.
Ege'de henüz yeni...
Rüzgâr değil hafiften esen "meltem..." Güneydoğu değil ama Ege çok daha "etkin " olabilir.
Türkiye' nin "kırmızı kitabı" Güneydoğu'daki PKK'nın yaydığı "ayrılıkçı virüse " karşı "ulusal bağışıklığı" güçlendirmeye odaklı.
Ne var ki her virüs, bünyede kendini korumak için savunucu antikorlar üretir.
Ege'de uç veren psikoloji böyle yorumlanmalı.
Orta Anadolu'daki antikorlar ise baskın ve egemen milliyetçi DNA'lan yansıtıyor.
Daha köşeli, radikal bir çizgi bu.
Zehirli ayrılıkçı tohumlar Elbette...
"Toptancı" bir görüşü yansıtıyor değilim.
Ne Ege'de insanlanmızın tamamı "ne halleri varsa görsünler, ayrılmak istiyorlarsa ayrılsınlar" diyor, ne Güneydoğu'daki Kürt yurttaşlanmız ve özellikle Türkiye'nin diğer yörelerine yerleşmiş Kürt kardeşlerimiz ve de Türk-Kürt evliliklerinden doğan milyonlarca insanımız tümüyle "ayrılık" çağrılarına kapılmıştır.
Fakat...
PKK terörü milletimizi zehirleyen kanlı tohumlan atıyor.
25 yılın sonunda fidan gibi gençlerin canına kıyan bu örgüt, insanlarımıza "yeter artık" volkan püskürmesi yaptırdı.
"Ne verirsen yetmiyor" yargısı yaygınlaşmakta.
Bu satırları yazan "Türkiye'nin ülkesi ve milletiyle bütünlüğünden, insanlarımızın tüm etnik kökenlileriyle birlikte demokrasinin eşitlik ve adalet içinde birlikte yaşamasından " yanadır.
Ancak...
Üzülerek altını çizeyim ki, gidiş o doğrulukta değil.
Güneydoğu'daki "tez" yıllar içinde "antitez" üretti.
Devletin "hassas" politikaları Güneydoğu kadar Batı'daki "isteyen istediği yere gitsin " psikolojisini de dikkate alarak çizilmeli.

'BÖLÜNME TARTIŞMASINA ALTAYLI NASIL YAKLAŞTI?
İŞTE FATİH ALTAYLI'NIN YAZISI...

Ertuğrul Özkök'ün başlattığı 'bölünme' tartışmasına Fatih Altaylı da dahil oldu. Altaylı, kendisinin de zaman zaman bu konu üzerinde durduğunu belirterek, 'Türkiye'nin hiç bir zaman bölünmeyeceğini' ifade etti.

"Bölünme bir başladı mı, kaçta duracağını kimse bilemez" diyen Altaylı ilgili yazısını şöyle sürdürdü;

(...) Dün Ertuğrul Özkök açık açık yazdı “bölünmeyi”.
Ben de zaman zaman çevresinde dolandım, “Ya diğerleri yeter” derse diye. “Ya Türkler de açılım isterse” diye.
Türkiye’nin “federasyon” olmayı tartışmasını da yazdım geçmişte.
“Doğu-Batı Federasyonları” gibi.
Bir başkent Diyarbakır, bir başkent İstanbul. Ortak başkent Ankara.
Konuşulur mu bunlar?
On yıl önce zor konuşulurdu. 20 yıl önce hiç konuşulmazdı. 40 yıl önce akla bile gelmezdi.
Şimdi konuşulur. Peki konuşulur da olur mu? Asla olmaz. Daha doğrusu olmamalıdır. Çünkü “bölünme” bir başladı mı, kaçta duracağını kimse bilemez. İşte Yugoslavya. Hırvatistan başlattı her şeyi. Almanya’nın “fişteklemesiyle” bana göre.
Sonra ne oldu?
Şimdi kaça bölündü, bileniniz var mı?
Vallahi saymadan ben de çıkaramadım.
Siz çıkarabilir misiniz?
Hele hele Türkiye hiç bölünmez.
Nasıl bölecek, nereden böleceksiniz?
Yoksa şehirleri de mi kendi içlerinde bölmeyi düşünüyorsunuz?

Bejan Matiur ise öneriyi ortaya atanların gizli ırkçılık yaptığını savundu. 28 Şubat sürecinin de aynı mantığın hüküm sürdüğünü ileri süren yazar, Özkök'ün mantık silsilesinin dehşet verici buluyor.

Tartışmaları başlatanların devlet-toplum ilişkisinde statükonun devamını savunanlar olmasına dikkat çekiyor. Özkök'ün gizli ırkçılık peşinde olduğunu ileri süren yazar, kritik sorularla bölünme tartışmasına dair önemli mesajlar veriyor:

(...)Aslında burada konuşmamız gereken, Türkiye'nin demokratikleşmesi, merkez-çevre ilişkisinin yeniden tanımlanması, devletin toplumla kurduğu efendi-köle mantığının değişmesini istemeyenlerin başvurdukları kavramlar. 28 Şubat'ta bu, irtica tehlikesiydi. Bu yılın popüler tartışması 'sivil vesayet' olarak şekillendi. Kürt sorununda, ölümler ilk sıraya oturunca, tartışma 'birlikte yaşamak zorunda mıyız' sorusuna evrildi. Bütün bu tartışmaları başlatan cenah hep aynı. Devlet-toplum ilişkisinde statükonun devamını savunanlar.

Demokratlık iddiasıyla yapılan bu önermenin altında yatan, gizli ırkçılığı, sorumsuzluğu deşifre etmek bu nedenle önemli.

'Kürtlerle ayrılığı yazmadan çok düşünen, çok zorlanarak yazanlara' keşfettiği bu gerçeği yazdıran nedir acaba? Yaşanan kayıplar ve toplumun huzursuzluğu mu? Kayıplar daha önce de vardı. Üstelik sayı 50 bin! Ve geçmişin kayıpları bugünkünden az değil.

Bu, 'ayrılma' aydınlanmasını yaşatan ne ola?

Bir günde mi demokrat olmaya karar verdiler? 'Medeni ölçüler içinde anlaşamayanlar ayrılabilir' kanaatine bir günde mi vardılar?

Sözlerinin gerisindeki kibri, sevgisizliği fark edilmez sanıyorlar belki de!

Hatta aşağılama, küçümsemeyi...

Son demokrasi performanslarını 'bu köylülükle, gerilikle yaşamaya değmez' duygusu ne kadar belirliyor acaba?

Emin olun, aynı argüman, aynı timsah gözyaşları diğer tarafta da var. Kayıpları siyasetlerinin devamına vesile kılanların, toplumun genelinin ne düşündüğü umurunda değil.