Suriye’de eski askeri polisin çekmiş olduğu işkence
fotoğraflarını gördüğümde, yapılan vahşete lanet yağdırdım. İlk
etapta eller ve ayaklar bağlı, boğularak, aç bırakılarak öldürülen
bu insanlara üzülmenin tarafgirlik olduğunu anlayacak hinlik
olmadığından; “Bu yaşananlar insanlık dışı” diye
feryat figan ederken, bunun bedelinin, Akp seviciliği anlamı
taşıdığını bilmiyordum...
Binlerce Suriyelinin, aç bırakılarak, işkence yapılarak adeta
soykırıma zorlandığını gördüğümde, işaret parmağımı şakağıma
bastırıp; “Hımmm zamanlama çok manidar” diyemedim.
“Oooo Başbakan bu sefer iyi iş çıkarmış” hiç
diyemedim.
“Önümüzde Cenevre2 var isabet olmuş” diye istihza
yapamadım.
Tepkim, “Cenevre2 öncesi manidar, gündem değiştirilmek
isteniyor” olsaydı şunları duyacaktım;
“Ak Parti düşmanı, zalim, acımasız, cuntacı, sen git
tırların içinde ne var onu merak et” veyahut “Vay
Cemaatçi seni, vay paralelci seni, git hocana tap…”
Bu.
Soruyorum, cevap verin; “Rüşvet, avanta, yolsuzluk var
mı?”
Cevap; “Sen Cemaatçi mi oldun?” Hasbinallah!
“Yahu paralel devlet vardı da onbir senedir Başbakanımız
uyuyor muydu?” diye soruyorum; “Seni gidi darbeci
senii!” diyerek baştan aşağı süzülüyorum.
Konuyu daha geniş perspektiften ele alalım diyorum…
Rüşvet, yolsuzluk bir kenara, Avrupa’dan bakan bir göz olarak,
iktidarın son on senedir Türkiye’nin adını duyurduğunu anlatmaya
çalışıyorum, tam orada bir linç şenliğinin tam tam sesleriyle;
“Yazarlık yaptığın haber sitesinden senin ne olduğun
belli” diyerek başlayan cümle, Ak Parti yalakacılığı ile
devam edip güç seviciliği ile son bulabiliyor.
“Sarıgül’den bi belediye başkanı çıkmaz, olmamış”
diyorum…
Aynı linç, aynı heybetli sözler devam ediyor…
Ergenekon davası başta olmak üzere, hakkında çeşitli davalar açılan
ve üç yıldır tutuklu bulunan, ‘Haliçte Yaşayan
Simonlar’ ın yazarı Hanefi Avcı’yla iki gün üst üste
yapılan röportajlar, daha dün düşman oldukları Avcı’ya, sosyal
medyadan; “Paralel yapıyı çökertecek tek adam Hanefi
Avcıdır” tivitleri, kurtarıcı olarak görülmesi, Cemaat/Akp
arasındaki savaşı durdurabilecek bir güç olarak addedilmesine
karşı; “E ama bunlar çok manidar, kafam karıştı mı
ne?” dediğimde aldığım cevap; “Yanılmışız”... Orada bende
enerji düşüyor. Nereden tutsam elimde kalıyor…
Hamburg’da gezi olaylarına benzetilen ayaklanmalarda, tivitırda
başı Sayın Gökçek’in çektiği; “Siz Gezi olaylarında bizi mi
kınamıştınız, şimdi oh olsun size oh olsun, yiyin
birbirinizi” vari tivitler karşısında kaskatı kesilip,
konuyu kaleme alıyorum. “Ama onlar sadece devletin
politikasını eleştirmişlerdi kışkırtıcılık yapmamışlardı, yapılan
kabul edilebilir bir şey değildir, ayıptır” dedim; Almancı
oldum, vatan haini oldum.
‘Dinle yönetilmek istemiyorum’ diye başlık attığım
yazıma gelen maillerde, dinsiz oldum, Hristiyan oldum; “Kiliseye mi
gidiyorsun?” diye sorgulandım.
Gezi olayları henüz yeni başlamıştı ve olaylarla ilgili hiçbir
yazım yayımlanmadan, sadece tipime, kılık/kıyafetime bakılarak
çapulcu oldum.
İçinde bulunduğumuz durumu anlamak elbette kolay değil. Olayları
tahlil ederken; AKP, Cemaat arasındaki kavga uluslararası bir oyun
mudur? ‘Oyuna alet mi ediliyoruz?’ geniş bakış açısından, en
minimal açıya kadar türlü komplolar üretilebilir, tartışılabilir.
Asıl dikkat çekmek istediğim; işlenen bir insanlık suçuna öyle veya
böyle tanık olmuşsak sorgulamadan, işin içine hinlik
katmadan; “Ama bu çok manidar” türü cümleler
kurmadan, kimseyi kategorize etmeden, şucu bucu diye yaftalamadan,
yapılan katliamlara karşı, nefret sinerjisi oluşturabilmek.
Aksi halde nerede kaldı insanlık?
Sen buna tepki koymazsan, ben senin sokakta üşüyen köpekler
hassasiyetine nasıl inanayım?
Yolda yerde yatan 24 yerinden bıçaklanmış birini görseniz;
“Kim bilir ne yaptı da bunu hak etti?” mi
diyeceksiniz? “24 rakamı çok manidar, bu rakamda anlatılmak
istenen ne olabilir?” mi diyeceksiniz?
Geldiğimiz durum tam bu.
Toplum olarak bize dayatılan, sürekli komplolara iten düşünce
sistemiyle gerçeklerden uzaklaştığımızın farkında mısınız?
Aslında çok kafa yorarak, beyin fırtınası yaparak uyuduğumuzun
farkında mısınız?
Ahmet Hakan’ın köşe yazısından bir alıntı yaparak, bitireyim
yazımı…
Ne demiş sakallı Celal…
Tanzimat ilan ettik olmadı.
Meşrutiyet ilan ettik olmadı.
Cumhuriyet ilan ettik olmadı.
Biraz da ciddiyet ilan etsek nasıl olur?