Utanıyorum deyip itiraf etti 'Kayınpederime ilgi duyuyorum!'

Güzin Abla'ya 'kayınpederime ilgil duyuyorum' itirafıyla gelen mektup hayli şaşırtıcı. Güzin Abla kadına verdiği yanıtta hislerinin hayal kırıklığından ileri geldiğini belirtip "bu hissettiklerinin hem akla, hem ahlaka aykırı olduğunu anlayacaksın. Bir kadının kayınpederine karşı birtakım duygular beslemesi normal değil" yanıtını verdi.

Peki itiraf mektubunda neler vardı? İşte o mektup;

Sevgili Feyza Hanım, eşimle beş sene flört ettikten sonra evlendik. O zamanlardan beri bazı huylarını tasvip etmezdim ama ilk sevgilimdi, üstelik ailem Avrupa’da yaşamamıza rağmen çok muhafazakârdı. 

Cinsel anlamda yakınlaştığımız için aileme karşı vicdanımın daha rahat olması adına, üniversite eğitimim bitmeden evlenmeye karar verdik.
Şu an evliliğimin yedinci senesindeyim.Ancak eşimin yalanlarından dolayı zamanla ondan soğumuş durumdayım.
Hangisinden bahsetsem, bilemiyorum. “Eğitimine evlendikten sonra devam edersin” demesine rağmen okumama izin vermeyip, zorla çalıştırmasından mı? Maaşımı elimden almasından mı?
Yoksa aileme yakın olmamak için evimizi uzak bir şehre taşımasından mı?
Şimdi tüm bunlara niye katlandığımı soruyorsunuz. Katlanıyorum çünkü boşandığım takdirde eşimin babasından uzaklaşmak zorunda kalacağımı biliyorum. 
Uzun bir süredir kayınpederime romantik anlamda ilgi duyuyorum. Bu hissi yaklaşık dört senedir yaşıyorum. Onu ilk gördüğüm anı dün gibi hatırlıyorum. 
Onun genç görünümü ve beyefendiliği karşısında hayranlık duymuştum.
Eşim ise her zaman babasının kendisini çok fazla eleştirdiğinden, hiç sevgi dolu olmadığından, onu terk edip gittiğinden dem vururdu. 
Oysa karşımdaki insan hiç de onun anlattığı gibi birine benzemiyordu. Buna rağmen eşimin isteği ile evliliğimin başlangıcında babasıyla arama duvar ördüm. Ama zamanla aralarındaki soğukluğun sebebinin, eşimin yaptığı hatalar ve devamlı maddi anlamda onu sömürmeye çalışması olduğunu anladım.
Eşim hiçbir şekilde benimle ilgilenmiyordu. 
Ailemin soğuk, eşimin annesinin ise umursamaz tavırlarının aksine, koşup içimi dökebileceğim, akıl ve yardım isteyebileceğim tek kişi babasıydı. 
Bu akıl danışma amaçlı görüşmeler, zamanla yerini normal görüşmelere bıraktı. Zamanla görüşmek için bahaneler üretmeye başladığımı, görüştüğümüzde ise heyecanlandığımı fark ettim. Bu yüzden çok utanıyorum... 
Onun benim gibi hissetmediğini biliyorum. 
Bana kızıymışım gibi de davranmıyor, ama bunu daha çok onun genç ruhuna bağlıyorum.
Bazen normalden fazla bir süre gözlerimin içine baktığı oluyor... 
Bir keresinde otoyolda karşıdan karşıya geçerken elimi tuttu, sonrasında uzun bir süre bırakmadı. 
Onunla yaşadığım en güzel anın bununla sınırlı kalmasını istemiyorum. 
Bazen herkese, her şeye rağmen ona içimdekileri haykırmak istiyorum. 
Ya bir gün dayanamaz da duygularımı ele verirsem diye endişeleniyorum. 
Olacakları düşünmek bile ürkütüyor beni. Bu utanca nasıl dayanırım, bilmiyorum. 
* Rumuz: Utanıyorum