Tüm Türkiye"nin yüreğine
ateş düştü…
Ama asıl yangın, üç baba
ocağının içinde…
Malum, ateş en çok da
düştüğü yeri yakar…
*
Yerde serili dururken
cansız bedenleri, asla yan yana gelmeyecekleri o kirli ellerle yan
yana dizilmişlerken, en çok ailelerinin halini düşündüm, o an ne
hissettiler ekrana baktıklarında, o kara haberi duyduklarında
diye…
En çok bu yaktı
canımı...
Bir ana, bir baba, bir eş,
bir kardeş ne hissediyorsa onu hissederek baktım cansız
bedenlerine…
İçim sızladı, içim
yandı…
Ama o üç şehidin anası
gibi, babası gibi, kardeşi gibi, eşi gibi yanar mı yüreği dışardan
bakan bir çift gözün…
Bunu düşündüm…
Gururlu, dimdik, yolcu
ederken evladını sonsuzluğa, bir babanın yüreğinin acısı, her
hücresini yakar da, gözyaşlarının çoğu içine akar, bir kısmı
süzülür yanaklarına…
O, cennetin sahipleri
analar, ne kadar feryat etseler de, acılarının binde birini dışa
vurabilirler mi diye, bir ana yüreği evlat acısına dayanabilir mi
diye düşünüp kahroldum.
Yiğidim, polisim diye
ağlayan o eş, bir daha geçirebilir mi mutluluk halkasını o
içi dağlanan yüreğine…
Çok üzüldüm…
Düşündüm, düşündükçe
ezildim…
Onların acısının ne
kadarını alabilirim, alabiliriz? Yüreklerindeki o taşınmaz yükün ne
kadarını azaltabiliriz?
Onlar için ne yapabiliriz
diye…
Tarifi yok, telafisi yok,
acılarını azaltabilmenin mümkünü yok…
Çok sıcak, çok yeni… Hiç
soğumayacak… Hiç eskimeyecek…
*
Hepimiz yandık, hepimiz
kor olduk da…
En çok, o üç ocak
yandı…
O pis ateş, o lanetlenmiş
ateş yine düştü üç ailenin ciğerine…
Hainler, hiç sönmeyecek
bir yangına, hiç kül olmayacak odunlar attılar yine…
Nefes aldıkları sürece,
içleri sızlayacak, yürekleri dağlanacak insanlar bıraktılar geride
bir kez daha…
Bir kara sayfa daha
eklediler o kapkaranlık terör kitabına…