Suriye'nin iç işlerine burnumuzu soktuk…
Gözdağı verdik…
Suriye halkına kucak açıp Esad'a nanik yaptık…
Başbakanın bir zamanlar ki "kankası", "kardeşi" Esad
artık karşı cephedeydi…
Burnumuzdan kıl aldırmadık…
Tehditler savurduk…
Esad gücünü, ülkesine hakimiyetini ispat etmek
zorundaydı...
Sonuç...
Uçağımızı düşürdüler…
İki pilotumuz kayıp…
Dilerim ki pilotlarımız sağ salim ailelerine
kavuşur…
Önceden her fırsattta laf yetiştirilen Suriye'ye
karşı lal oldu büyüklerimiz…
Soğukkanlılık diyorlar adına ya…
Bence sözün bittiği yer…
"Büyük lokma yeme" meselesi bir anlamda…
Savaş tamtamları çalarken önceden düşünülmesi
gerekenler için geç kalınmış olmasının neticesindeki sonuçları
yaşıyoruz şimdi…
Ne kötü…
Savaşın enerjisini yükseltiyoruz ülke olarak,
herkesin ağzında "savaş" kelimesi…
Sanal ortamda mangalda kül bırakmayan "askerler"
var…
Sanırsın cephedeler, sanırsın ellerinde silah….
Vuruşuyorlar…
Ne hikmetse kendileri hiç ölmüyorlar!
Aslında hepsi "ölüseviciler"…
Korkunç bir şey bu…
Korkunç ötesi...
Kısaca şunu demek istiyorum ki…
Ölmek kötü bir şeydir arkadaşlar…
Şehitler de ölür…
Onlar ölünce anaları, babaları da ölür…
Onlar ölünce kardeşleri, eşleri, çocukları da
ölür…
Savaş, bilgisayar başındaki oyunlar gibi değildir,
kahramanlar bir sonraki oyunda canlanmaz yeniden…
Kan boya değildir gerçek savaşlarda…
Mermiler gerçekten delip geçer sahici insanları…
Gerçekten parçalanır onlarn vücutları…
Gerçekten sakat kalırlar…
Gerçekten nefes alıyorken her dakika
ölebilirler….
Şimdi düşünün bakalım…
Savaş olsa, hangi ananın kınalı kuzusu, hangi babanın
aslan evladı gidecek cepheye?
Bedeninin yarısı olmayan, kafası parçalanmış, vücudu
delik deşik cesetleri geldiğinde askrerlerimizin yurda, bir an için
düşünsene kendi çocuğun olduğunu…
Yine de "savaşalım" der miydin?
Ya sen, sen benim "mangal yürekli" arkadaşım,
twitterda yaptığın gibi, savaşa koşa koşa gider miydin?
twitter.com/nsrnylmz