İstanbul"un göbeğinde, insanların, havanın da etkisiyle kendilerini
dışarı attıkları en yoğun saatlerde, çoluk çocuk
demeden, yine kin yine nefret,
yine düşmanlık, yine barışa atılan
ateş ve yine kan…
Biter mi?
Daha iki gün
önce “Ergenekon” iddianamesin gölgesinde beş şehit verdik.
Sonra, yine, aynı aileden
üç kişinin ölümüne sebep olan mayın
tuzağı…
Emniyet müdürlüklerine
yapılan saldırılar…
Korkusuzca,
adice…
Kimsede çıt
yok.
Tepkiler ne kadar azaldı
fark ediyor musunuz?
İnsan
kanıyla caddelerin boyanmasına, tabutların al bayrağa
sarılmasına ne kadar
alıştık.
Yoksa alıştırdılar
mı?
Gazetelerin internet
sayfalarından her dakika yeni haberler geçiyor olayla ilgili…
“Kurbanların dramatik hayatları…”
Fark ettiniz mi dramatize olan ülkemizin durumunu?
Her gün terör saldırısında biten hayatlar emanet
ediyoruz topraklarımıza…
Cumhurbaşkanı, başbakan,
bakanlar, yetkililer açıklama yaptı yine:
“gereken
yapılacaktır, nefretle kınıyoruz, köklerini
kazıyacağız…”
Kulağınıza bir yerlerden
tanıdık geliyor mu bu cümleler?
Sakın, her terör olayından, her hain saldırıdan
sonra duymuş olmayasınız!
Kınamak yeter mi? Bıktık kınamalardan artık!
Elini kolunu sallayarak
aramızda dolaşan bu hainler ne zaman kazınacaklar aramızdan sahi?
Var mı bilen?
Çoluk çocuk demeden
katlini gerçekleştiren, insan kılığına girmiş
canavarlar ne zaman susturulacaklar?
Ne zaman caddelerimiz
beyaza boyanacak, ne zaman vatan görevini yapan askerlerimiz
“sağ salim döndüklerinde”
gururla ailelerine sarılacak…
Artık tepki göstermenin
zamanı gelmedi mi?
Uyanalım artık.
Her geçen gün kutuplaşan bu toplumun birlik olmasının
vaktidir…
Barış adına, sevgi adına,
bütünlüğümüzü bozmadan direnelim adına terör denen belaya karşı.
Zamansız toprağa verdiklerimiz
için…
Cannes Film
Festivali"nde aldığı ödülü ülkesine
armağan eden yönetmen Nuri Bilge Ceylan"ın dediği
gibi:
“tutkuyla
sevdiğimiz, yalnız ve güzel” ülkemiz
için…