Eğer Çek maçının son 15
dakikasında, Milli takımımız hiç gol atamadan maç
sonuçlansaydı…
Neler söyleneceğini tahmin
edebiliyor musunuz?
“Zaten kötü oynadık,
golleri yedikten sonra kendimize gelemedik, aslında biz hep
böyleyiz, maça asılmayı bilmiyoruz, bizim için maç, golleri
yedikten sonra bitti.”
Vesaire vesaire…
Eğer Çek maçında ilk 2
golü atan biz olsaydık ve Çek'ler son 15 dakikada 3 gol atıp maçı
kazansaydı…
Neler söyleneceğini tahmin
edebiliyor musunuz?
“Adamlardaki azme bak be!
Hiç yılmıyorlar… Helal olsun… Adamların ruhunda var kazanmak, biz
ne yaptık? İki gol attık, yattık… Yazıklar olsun bize!”
Vesaire vesaire…
Eğer Hırvatistan maçının
son dakikasında oyunu bıraksaydı oyuncularımız…
Neler söyleneceğini tahmin
edebiliyor musunuz?
“Tamam, golü yedin ama hiç
olmazsa maçı bırakma… Son saniyeye kadar devam et… Nerdee!
Bizimkiler yenilgiye mahkûm.”
Vesaire vesaire…
Eğer Hırvatistan maçının
son dakikasında gol yemesine rağmen maçı bırakmayıp son saniyelerde
gol atanlar Hırvatlar olsaydı…
Neler söyleneceğini tahmin
edebiliyor musunuz?
“Pes valla… Adamlardaki
hırsa bak… Son saniyeye kadar canlarını dişlerine taktılar ve
kazandılar, işte böyle olmalı takım dediğin, son düdük çalana kadar
elinden geleni yapmalı.”
Vesaire vesaire…
Maçları biz
kazandık…
Neler söylendi
biliyorsunuz…
“Hırs yok, galibiyet aşkı
yok, takım ruhu yok, teknik direktör faktörü hiç yok.”
“Şans” var…
“Mucize” var…
“Tanrı"nın eli”
var…
“Fethullah Hoca'nın
nefesi” var…
“Mistik güçler” iş
başında…
Vesaire
vesaire…
Niye bu
çelişki?
Kazanmak için sahaya çıkan
bir takımı, bütün içtenlikleriyle desteklediklerini söylerlerken,
kazandığında neden inanamıyorlar?
Neden bütün dünya
takımları son dakika golleriyle maç kazandığında başarı, takım ruhu
ve hırs oluyor da biz bunu başardığımızda başarının adı “mucize”
oluyor?
Anlayamıyorum!