Şok eden gelenekler

Foot Binding - Ayak küçültme: Diğer adıyla Lotus Feet. 10. yüzyılın ortalarından 1950lere kadar Çin’de süregelen estetik işlem. Tang hanedanlığındaki gözde bir cariyenin, küçük ayaklarıyla altından yapılmış lotus şeklindeki platformun üzerinde değerli mücevherler arasında yaptığı dans sonrası, Çin’de küçük ayaklı kadınlar değer kazandı. 3–5 yaşlarındaki kızların ayak parmaklarını kırıp ipek sargılarla bağlanması ayakların 8–12 cm arası kalmasını sağlıyor, bu boyuttaki ayaklara sahip kadınlar da sosyal statü sahibi oluyorlardı. Yüzyıllar süren bu uygulama sonucunda cinsel cazibenin timsali sayılan bu milyonlarca kadın kendi başlarına yürüyemeyecek hale geliyorlardı. Ayak küçültme işleminin önüne 1600lü yılların ortalarında geçilmeye çalışıldı. Yine de uygulama dört yüz yıl daha sürdü. Sonunda küçük ayaklı kadınlarla evlenmenin men edilmesi bir başka deyişle bu kadınların evde kalma durumunun doğması çözüm oldu. Yine de komünizmden kaçan Çin aileleri göçmen bürolarının tüm çabalarına karşın 1950′li yıllara kadar ayak küçültme işlemini Amerika’da da sürdürdüler. Concubinage: Kelime karşılığı olarak nikâhsız birliktelik, birlikte yaşama, cariyelik, metreslik gibi anlamları olan sözcük "birlikte yaşama kurumu" olarak da adlandırılabilir. Yarı resmi bir durumu da vardır ayrıca, mesela kira yardımı alınması durumunda 'bekâr','evli' seçeneklerinin yanında bir de bu concubinage seçeneği de mevcuttur. Ödenen vergileri bile etkileyebilmektedir. Fransa’da bu ikisinin arasında bir yerde bulunan bir kurum oluşturulmuş son zamanlarda. Düello: Eskiden bazı ülkelerde bir hakareti kanla temizlemek için iki kişi arasında ve şahitler önünde yapılan silâhlı çarpışma. Eski çağlarda iki kişi arasında ve herkesin önünde yapılan silahlı çarpışmalar, savaşlara başlarken, davalı şefler arasında bir gösteriş çarpışması şeklinde ya da savaşı kızıştırmak için yapılırdı. Şahıslar arasındaki çeşitli anlaşmazlıkları düello ile ve meşru bir şekilde halletmek şekline, Orta çağın derebeylik devrinde rastlanır. Bu çağda salgın bir hal alan düello, bir âdet ve moda haline gelmiş, özellikle XVII. yüzyıl Fransa’sında aristokrat ailelerin pek çok kaybına sebep olmuştur. Sonradan düello yapmak, hükümetler tarafından yasak edilmiş, böylece, bu keyfi adam öldürmenin önü alınmıştır Hadım etme – Harem ağası: Eski Çin'de, Hint'te, İran'da ve Bizans'ta, hatta Floransa senyörlerinin saraylarında harem ağası da, cariye de vardır Osmanlı bu kurumun en son bilinen örneğidir. Bugün belki bazı petrol zenginlerinin saraylarında kadın kalabalığı olabilir; ama bu gelenekle ilgisi olmayan bir bidattir, yani sapmadır. Geyşalar: Japoncada “Gei” sanat veya gösteri, “sha” ise kişi anlamına gelir. Geisha’lar konukları çeşitli sanat gösterileri ile eğlendiren profesyonel konsomatrislerdir. Geisha kızları ve kadınları sıradan konsomatris veya hayat kadını değillerdir. Geisha geleneğinin atalarının 11. yüzyılda savaşçıları eğlendiren kadınlar olduğu varsayılmaktadır. Geisha olmak isteyen kızlar çok sıkı disiplinli bir eğitim ve çıraklıktan geçerek değişik birçok geleneksel Japon sanatlarını öğrenirler. Bu sanatlara örnek olarak şarkı söyleme, dans etme, müzik aletleri özellikle Shamisen çalma verilebilir Fakat Geisha olabilmek için sadece bu kadarı da yeterli değildir. Geishaların aynı zamanda çok iyi sosyal becerileri olması gerekmektedir. 1900’lerde, 25,000 üzerinde geyşa vardı. 1930’ların başında sayıları 80,000 oldu. Geyşaların çoğu Japonya’nın eski başkenti Kyoto’da yaşardı. Günümüzde ise yaklaşık 10.000 Geisha kaldığı düşünülüyor. İnsan Kurban etmek: insan kurban etme geleneğinin tarih boyunca çeşitli topluluklar arasında yaygın olduğu, özellikle keltler arasında, dehşet verici boyutlara ulaştığı bilinmektedir. Kuzey Avrupa halklarının, bereket tanrısı ''freyr'' (kutsal hayvanı erkek domuzdur) için yaptıkları törenler arasında, insan kurban etmek de vardı. sogdlar da insan kurban ederlerdi. Eski yunan mitolojisinde, ''toprak ana'' gaia'nın kendi çocuklarını öldürüp yemesi, Zeus’un oğlu dionysos'un titanlar tarafından öldürülüp yenmesi, Zeus’un da onun yüreğini yiyerek, yeni bir dionysos yaratması, insan kurban etme geleneğinin izleri sayılabilir. Ayrıca, Truva savaşları sırasında iphigenia ile orestes'in tanrılara kurban olarak sunulduğundan söz edilmiştir. İran’da maniciliğin evren görüşünde, ''yaşam anası'' adı verilen ilk insanın, karanlık devleri tarafından öldürülüp yenmesi için de aynı şey söylenebilir. Eski Hindu dininde pek çok çocuk doğurup, sonra onları öldürerek yiyen tanrıça kali de bu konuda başka örnek oluşturur. Sati geleneği: Hindistan’da sati geleneği çok eski. 700 yıl önce Rajput kadınları, savaşta ölen kocalarının ardından, galip gelen ordu mensuplarının tecavüzüne uğramamak için kendilerini yakmışlar. Daha sonraları, kocaya sadakati ve ölümünden sonra yaşamın anlamsızlığını kanıtlamak için uygulanmış. 1829’da İngilizlerin yasakladığı sati, Hindistan hükümetinin çıkarttığı ağır yasalara rağmen, başta Madya Pradeş ve Racastan eyaletleri olmak üzere, ülkenin orta ve kuzeyindeki kırsal kesimlerde yaşayan Hindular arasında hala sürüyor. Ve ne yazık ki bazı psikiyatrlar tarafından ritüel intihar olarak değerlendirilerek meşrulaştırılmaya çalışılan bu insanlık dışı uygulama, oy toplama gayretiyle milletvekillerinden bile destek görüyor. Sepekku: Seppuku ayrıca hara-kiri (karın-kesmek) olarak bilinir. Seppuku, feodal Japonya' da özellikle samuray sınıfının savaşta yenilgi sonucunda hayatta kaldıysa yapması gereken intihar olarak adlandırılmaktadır. Gerçekte ise savaşta yenilen samurayın böyle bir zorunluluğu olmadığı gibi, bu sadece samuraylara has bir davranış da değildir. Genellikle efendisine doğru hizmet edememiş samuraylara Edo hanedanı döneminde bir nevi onurlandırma amaçlı cezalandırma yöntemidir. Seppukuda esas olan, samurayın yaşamı boyunca her an beklediği ölüme kendi eliyle fakat korkunç acılar içerisinde kavuşmasıdır. Zaman içerisinde harakiri "seppuku" yapmanın verdiği acıyı önlemek için intihar eden samurayın en yakın arkadaşına karnı kesme işlemini takiben kafasını kesme görevi verilmiştir, bu kişilere "kaishakunin" denilir ve genellikle samurayın en yakın ya da en güvendiği kişilerden seçilirdi. Şahıs, seppuku yapmadan önce banyo yapar, beyaz giyinir ve en sevdiği yemeğini yer, hazır olduğu zaman, bıçağı karnına saplar, sağ-sol hareketleri yaparak diyaframını ve midesini parçalar, sonra da kaishakunin kellesini uçurur Gökyüzü defni: Tibet’te zaman zaman düzenlenilen bir defin biçimi. Bir kişi öldükten sonra, Budist rahipler onun cenazesinde tören düzenlerler. Cenaze için epeyce yüksek bir uçurumun kenarı seçilmiştir. Büyük çaplı bu puja töreninin ardından ölü çırılçıplak soyulur ve rahip tarafından büyük bir balta ile parçalara ayrılır. Daha sonra da parçalanan ölü, vahşi kuşların, özellikle de akbabaların yemesi için terk edilir. Bu geleneğe güney Amerika yerlilerinde de rastlanmıştır Her ne kadar bugün Budizm ile ilişkilendirilmeye çalışılsa da, gökyüzü defninin aslen buddha dönemindeki pratiklerle benzerliği yoktur. Budizm’de ölüler yakılır. Ancak Tibet’te zaman zaman görülen bu gökyüzü defni uygulamasının, Tibet’teki coğrafi koşullarla ilişkili olduğu ya da Budizm öncesi bazı inanışlardan kaynaklandığı söylenmektedir. Tibet’te gökyüzü defni, Çin işgalinden sonra otuz yıl boyunca yasaklıydı. Ancak 1980’lerde serbestleşti. Gökyüzü defni törenlerini fotoğraflamak ya da videoya kaydetmek yasaktır.

Internet Haber Mobil Uygulama

Şok eden gelenekler