Ne yazsam beğenmesen
de…
Yazdıklarımı hep
eleştirsen de…
Düşüncelerime katılmasan
da…
Düşüncelerime katılmak
zorunda değilsin zaten, saygı bile gösteremesen de…
Sanki her şeyi senin
düşündüğün gibi düşünmek zorunda olduğumu düşünsen de…
Senin doğruların sanki
herkesin doğruları olmak zorundaymış gibi davransan da…
İstediğini kabul
ettirebileceğini sanarak hakarete, küfre başvursan da…
Ben adım attığımda sen
kaçsan da…
Uzattığım eli geri
çevirsen de…
Sevgi dediğimde savaş tamtamları çalsan da…
Barış diye bağırdığımda klavyenle ateşe başlasan da…
Olsun be…
Bak ben hayata dair çok
şey öğrendim emin ol…
Bir insanı sevmekle
başlayacağını öğrendim her şeyin…
Sadece insanı sevmek yeter
mi?
Her şeyi sevdim
zaten…
Mesela dün, gökkuşağını
sevdim…
Gökyüzünde kocaman bir
renk cümbüşü ne de güzel duruyordu…
Sonra denizi
sevdim…
Üzerine düşen yağmur
damlalarını dostça kucaklıyordu…
Sonra yağmuru
sevdim…
Toprağa hayat
veriyordu…
Toprağı
sevdim…
Bizim için, inen yağmur
damlalarını içinde saklıyordu…
Bulutları
sevdim…
Bazen güneşe bırakıp
gökyüzünü, geriye çekilebildiği için, bazen hayatı damla damla
içinde hapsettiği için, bizleri düşünerek…
Sonra gökyüzünü
sevdim…
Tüm bunları, beni, seni
kucakladığı için…
Seni de çok
sevdim…
Kendi düşüncelerin olduğu
için…
Okuduğun için…
Yorum yaptığın
için…
Küfretmene, hakaretlerine
çok kırıldı kalbim, kızdım ama küsmedim…
Sevgi beni esir aldı
kendine…
Biliyorum kurtulamam bu
saatten sonra…
Kurtulmak da istemiyorum
zaten…
Var olan her şeyi de
seviyorum…
Seni de…
Sen ne dersen
de…
nsrnylmz@gmail.com