Sen benim yeryüzündeki tek okurumsun ve tek konum…
Kelimelerime anlam veren tek özne, yükleme, tümlece gerek
olmayan bir cümle…
Her harfin içinde kol geziyorsun ve içinde kocaman boşluk
bulunan “o” harfi bile seninle anlam buluyor şiirlerimde…
Sen…
Benim yeryüzündeki tek okurumsun…
Sana yazıyorum yüreğimde biriktirdiklerimi, hayal ettiklerimi,
edemediklerimi…
Bazen, iki özel kelimeye sığdırabiliyorum da seni, bazen
sayfalar dolusu yazının içine koyamıyorum suretini…
Bembeyazsın…
Kâğıt senden utanıyor karşımda, seni yazmak istediğim
zamanlarda…
Harfler suskun hep böyle anlarda…
Bilemiyorum yazmak mı zordur seni, yoksa susmak mı
sana?
Yazmasam anlatamıyorum biliyorum…
Sussam karşında, dilim gibi kenetlenir bedenim…
Bu yüzdendir benden çok cümlelerimi sevme nedenin…
Olsun, kabullendim…
Sen benim yeryüzündeki tek okurumsun…
Çünkü aşkla, sevdayla, bembeyaz kâğıda seni, ilmek ilmek
dokurum…
Öyle güzel bir şey çıkıyor ki ortaya, yazdığımda seni beyaz
kâğıda…
Ben bile sana yazdığım yazılara, gıptayla bakıp…
Beni de onlar kadar sev diye kelimelerin içine sokulurum…
twitter.com/nsrnylmz