Bizim ülkemizde her şey olduğu gibi şehit olmak da zordur…
Mertebenin en yükseğinde yer bulduğunu, seni bütün övgülere
layık gördüklerini gırtlaklarını patlatırcasına anlatanlar, ailenin
de, senin de burnundan fitil fitil getirirler bu durumu…
Haberin olsun!
Öyle bir kez ölmekle kurtulacağını sanıyorsan, yanılıyorsun!
Önce güzel başlar her şey…
O kadar yenidir ki acın, en görkemli törenlerde, bütün protokol
senin emrinde…
Ve bütün ülke ayakta…
Ezber sloganlarla…
Duaların enerjisi ruhunda…
Son yolculuğunda, huzurla…
Her şey unutulur ondan sonra…
Dağılan kalabalığın çoğu, ya kahve köşelerindedir artık, ya bir
maçta…
“Gol” sesi unutturur senin acını, sanıyor musun ki ülke
yasta?
Ve işte o an, bir kere daha ölürsün sen…
Kimse bilmeden…
Kaç kişi olduğunuzun hiç önemi yoktur giderken…
Bir şehit de olsa, onlarca da olsanız, süre aynıdır buralarda,
unutmak için…
Huzura kavuşmana müsaade edilmez öyle hemen…
Bazen “kelle” derler seni anlatırken, bazen de “yan gelip
yattığını” söylerler hiç düşünmeden…
Şehit bile sayılmazsın bazen…
İnanmazsın, evlilik cüzdanı bırakman bile gerekebilir buralardan
giderken!
İlk gün, şehit ailelerini, şehit çocuklarını kamuoyuna karşı
kullananlar, iki gün sonra onları ne ararlar ne sorarlar…
Gözün arkada kalır giderken ebedi yolculuğa…
Çocukların, eşin, anan, baban hep aklında…
Ne yerler, ne içerler düşünmeden edemezsin, öyle ya…
Her gün biraz daha ölürsün oralarda…
Bu ülkede şehit olmak da zordur her şey gibi…
Bir kere ölmekle kalmaz, bin kere öldürülürsün…
Ama tüm bunlara rağmen…
Engel yoktur senin önünde…
Sana sahip olacağını bile bile koşarsın ölüme…
Şüphen olmasın, hak ettiğin yerdir, ulaştığın mertebe…
Şairin dediği gibi…
“Ey şehit oğlu şehit, isteme benden Makber.
Sana kucağını açmış duruyor peygamber.”
Sen bunu düşün de rahat etsin için…
Zira biz hiç bilemiyoruz kıymetinizi…