Hiç puzzle yapmayı
denediniz mi?
Denemediyseniz mutlaka
deneyin.
Biraz sabrınız varsa,
dünyanın en güzel hobilerinden biri…
Dertlerinizi unutmak
istiyorsanız, hayatınızı boyayan renkleri değiştirmek istiyorsanız,
parça sayısı bol bir puzzle, ilaç gibi…
Önünüze 1500–2000, bazen
3000 adet, minicik, hiçbir şeye benzemeyen parçayı döküp, sonra
onları renklerine göre ayırıp, birleştirmeye başlamak çok
zevkli…
Hayat gibi…
Bazen puzzle yaparken bunu
düşünürüm…
Hani sonradan farkına
varırsınız söylenmiş cümlelerin, ya da bazı
hareketlerin…
Birleştirdiğinizde cevap
bulursunuz ya sorularınıza…
Puzzle da öyle…
Başlarda hiçbir şey
çağrıştırmayan o minicik parçalar birleşerek büyümeye başladığında,
renkler, oluşturmaya çalıştığınız resimde canlanmaya başladığında,
onu bırakıp da günlük işlerinizi yapmak oldukça
zorlaşır…
Bir nevi
hastalık…
Ama insanın ruhunu
hastalanmaktan kurtaran bir hastalık…
“Renklerin arasında
kaybolmak, bir çiçek, bir insan yüzü, bir masa, bir vazo
oluşturmak, insanı bütün dertlerinden kurtarır mı” diye sorarsanız,
evet kurtarıyor… O an için…
En zevkli yanı da, son
parçayı, o bekleyen boşluğa oturtmak…
Yaşam gibi…
Hani hep eksiktir ya bir
parça…
Bulduğunuzda ve yerine
oturttuğunuzda nasıl da mükemmeldir hayat…
Ama puzzle yaparken dikkat
etmeniz gereken en önemli kural, parçalarınıza sahip
çıkmak…
Bir tek parçasını bile
kaybetseniz, resim o resim değildir artık…
Yapmaya başladığınız
tablonun parçalarına da hayatınızın tablosuna anlam katan
parçalarınıza da sahip çıkın…
Yoksa…
Tabloyu duvara asmak
yerine, bir köşeye anlamsızca kaldırıp atmak zorunda
kalabilirsiniz…
Geçip karşısına, hayran
hayran bakmak yerine…
Bir köşeye atılan hayatlar
gibi…