Sicilya’nın Palermo kentindeki sıradışı müze, pek çok ziyaretçi ağırlıyor. 1800’lerden kalma erkek cesetleri, 90 yıl önce zatürreden yaşamını yitimiş bir kız çocuğunun hiç bozulmamış yüzü, pelerinin altından iskeleti görünen bir rahip ve yüzlercesi... Palermo gibi, Sicilya’nın pek çok kentinde, doğal nedenler sonucu kuruyan ve din adamlarına mumyalaştırma konusunda esin kaynağı olan 2 bini aşkın ceset ziyaretçiler için sergileniyor. Duvarlarda asılı, banklarda oturan, köhne kutularında dinlenen yaklaşık 2 bin ölü var burada. En iyi giysileri üstlerinde; mesleklerini ele veriyor. Burada onlardan başka hiç kimse yok. Ölü bir bedenin kurutulması ve korunması, Avrupa’da özellikle Sicilya’ya özgü bir şey. İtalya’nın diğer bazı yerlerinde de örneklerine rastlanıyor ancak, büyük bölümü, yaşayanlarla ölüler arasındaki ilişkinin çok güçlü olduğu Sicilya’da bulunuyor Ne tam sayıları biliniyor, ne de kaçının -ölülere adak nesnesi gibi yaklaşan dini düşünce tarzından rahatsızlık duyan rahiplerce- katakomplardan alınıp mezarlara gömüldüğü... Bu durumda aklınıza bir soru geliyor: Bir insan bunu neden yapar? Çürümekte olan cesetleri neden sergiler? Batı kültüründe ölü bedenler genel olarak ortada pek sık görülmez üzeri örtülür ölünün, gözlerden saklanır. Burada ise ölüm gözler önünde; esrarengiz duruşlarından sanki kişisel tavırları ve özellikleri okunuyor.