Çok zor biliyor musun...
Hani duygularımı ifade etmek dünyanın en zor işiymiş gibi
şimdi...
Yazı yazmayı unuttum, içimden geçenlere kelime yok
sanki…
Bir defa olsun güzel cümleler duyamadığımdan
dudaklarından…
Bilmiyorum ki…
Belki…
***
Duygularım da yok sanki…
Yani reklâmlarda bile ağlayan ben…
Sadece “Yazık” diyorum insanlar acılar içinde
kıvranırken…
İçimde sen…
Belki…
Belki gerçekteki sensizlikten…
“Salak salak bakmak” deyimine ne kadar uygun bakışlarım bir
bilsen…
Belki…
Belki sevilmemekten…
Ama sen olmasan da…
Zevk aldığım anlar da oluyor hayattan…
Sensiz yapıyor olsam da, yaptığım kahvaltılardan, kızarmış
ekmek, tereyağı, peynir üçlüsünün tadını almaz olur muyum
hiç!
Hep birlikte oturulan sofralarda içimdeki sensizliğin hüznüne
inat, dostlarla söylenen neşeli şarkıların, atılan kahkahaların o
tarif edilemez ışıltısı olmaz mı sanıyorsun!
Ya sensiz gidilen sinemada, beyaz perdeden haz
alınmayacağını mı düşünüyorsun!
Sensiz izlerken Şeytan Sofrası’ndan güneşin batışını hiç huzur
olmaz mı içimde bir yerlerde?
Yastığa dayayıp başımı göğsünün yerine, içinde senin
cümlelerinin dolaştığı kitabı okurken keyif almaz olur muyum
hiç!
Sensiz arkadaş toplantıları, sensiz gündem yorumları olmaz olur
mu?
Sensiz olmaz mı sanıyorsun sen?
Olur, olur elbet…
Ama…
Olmaz olsun, olmaz olsun!
twitter.com/nsrnylmz