Şampiyona boyunca
oynadığımız en iyi oyunu oynadık Almanya karşısında…
Ama kaybettik…
Önceki iki maçın tamamında bu kadar iyi oynayamamıştık ama
kazanmıştık…
Son dakikalarda
oyuncularımız oyuna asılmış, şutları kaleyi bulmuş, takımı da bizi
de ipten döndürmüştü…
Tanrı"nın elini
futbolcuların omuzlarında görenler mi ararsın, oturduğu yerden dua
edip televizyona üfüren mi ararsın, yedek kulübesinde Atatürk
fotoğrafı vardı o yüzden kazandık diyen mi…
Ne ararsan var…
***
Önceki iki maçta,
futbolcularımız önce kendilerine inandılar,
vazgeçmediler, çok çalıştılar ve kazandılar.
Almanya karşısında da çok
inançlıydılar, yine vazgeçmediler çok da iyi oynadılar ama
kazanamadılar.
Aslında yaşananlar, bu
oyunda çok normal.
Çünkü, amaç kaleye top
sokmaksa, ,iyi oynayandan ziyade, topu kaleye daha çok sokmayı
başaran kazanır.
Yani…
Sahada gerekenleri
yapmaktan daha çok, Tanrı, dua, mucizeler ve Atatürk
fotoğrafı etkili olsaydı bir oyunda, son maçta yine kazanırdık
değil mi?
Yoksa Almanlar bizden daha
mı çok dua etti?
Hayır! Daha fazla gol
attılar…
Gönül isterdi finale biz
çıkalım… Ama olmadı…
Şimdi, yazının
başlığındaki soruya dönersek…
Neden finale
çıkamadık?
Diyeceğim şu
ki:
“futbol bir
oyundur”.
“Top
yuvarlaktır”.
Ve son maçta meşin
yuvarlak bizim kale çizgimizi daha fazla geçmiştir…
Olay budur!
“İyi oynayan kazansın”
temennisinin futbolda yeri yoktur…