İyi geceler canım prens

Biliyoruz kader bir gün bizlere de gülecek; Kenterler’de oynayacağız. Bomba patladı. Yıldız Hoca “‘Karakolda’ adlı bir oyun sahneye koyuyoruz, okuldan seçtiğim birkaç kişiyi oyuna alıyorum” dedi.
Ölüm sessizliği... Haftaya açıklayacak. Hafta, tarihin en uzun haftası!
Hoca açıklıyor: Sema Özcan, Ali Poyrazoğlu, Mustafa Alabora, Erdal Özyağcılar, Güler Ökten, Erdoğan Akduman. Yönetmen Yıldız Kenter. Disiplin çelik. Müşfik Kenter ve Şükran Güngör’le aynı soyunma odasına düşüyorum.
Müşfik, makyaj yapmıyor. Rolü giymiş üstüne, makyaja ne gerek var?
Eliyle saçlarını düzeltiyor, yallah sahneye...
İçindeki yaratıcı enerjinin nereden geldiğini, nasıl bu kadar iyi oynadığını anlamaya çalışıyorum.
Sırrını keşfediyorum. Kurallarla, disiplinle, sıradanlıklarla takışmasında gizli oyunculuğunun sırrı. Fazla sıkı kuralların yaratıcılığın önünü kestiğini keşfetmiş. Bir gün Müşfik, oyun sırasında Kamran Yüce’yi güldürmeye çalıştı. Kamran gülmeyince kendi gülmeye başladı... Bütün ekibe yayıldı... İş kontrolden çıktı. Oyundurdu. Yıldız Hoca arkaya geldi, perdeyi kapattı. Fırçanın Allah’ını yedik. Seyirciden özür, oyuna devam...

OYNARKEN MÜŞFİK’İ İZNE GÖNDERİRDİ

Serseriliği, başıbozukluğu, avareliği müthiş bir yaratıcı yönteme dönüştürmüştü. Sanki oyunculuk yöntemleriyle ilgili hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranırdı. Bildiklerini unutmayı seçip karakterin ruhuna sezgileriyle girmeyi yöntem eylemişti.
O adam olup çıkardı. Müşfik’i izne gönderirdi oyun oynanırken; sonra tekrar buluşurlardı. Her karakter için ayrı teknik geliştirir, çaktırmazdı. Her şey, şimdi, ilk kez o anda, ilk defa oluyormuş gibi gelirdi izleyenlere.

LAFLARIN PAPAĞANI OLMAYA DİRENİYORDU

Kenterler’de yeni oyun asıldı tahtaya: ‘Ver Elini Yeni Dünya’.
Rolüm var ve de asistanım. Baş işim reji defteri tutmak, bir de Müşfik’e laflarını ezberletmek. Zor ezberliyor, adeta direniyor. Ezberlerse lafların papağanı olacak diye direniyor. Sindire sindire yerli yerine oturtmak istiyor her sözcüğü. Neye gereksinimi olduğunu hissettim.
Oturduğum yerden değil tahtanın arkasına takılıp sufle vermeye başladım. Gölgesi gibi yapıştım. Sahnede o nereye, ben oraya. Fısıldıyorum repliklerini. Baktı böyle daha kolay oluyor, “Lan ruhuma üflüyorsun lafları...” dedi. En büyük paye: Müşfik’in ruhuna üfleyen adam! Uçuyorum sevinçten. Olağanüstü bir performans sergiledi o oyunda. Bütün ödülleri sildi süpürdü. Benim üflememden değil tabii ki...

YAKIŞIKLI BİR TV AL ÖDEŞELİM

Zaman geçmiş, kendi tiyatromu kurmuşum, Kenter Tiyatrosu’nu kiralamışım, orada sergiliyorum oyunlarımı. Paylaşıyoruz salonu. ‘Oğlum Çiçek Açtı’yı sahneye koymaya karar verdim. Hem oynayıp hem yönetmenlik yapmak istemiyorum. Yönetmen arıyorum. Körüm, önümde kahve içen Müşfik Kenter’e niye teklif etmiyorum? “Şu oyunu, ‘Oğlum Çiçek Açtı’yı sen yönetsene” diyorum. Hiç ikiletmiyor. “Olur, ver teksti bir okuyayım” diyor.
“Kaç para vereceğiz” diyorum. “Para istemez, evdeki televizyon eskidi, yakışıklı bir TV alırsın, ödeşiriz” diyor.
İlk provada “Nasıl oynayacağım ben bu adamı, benden 20 yaş büyük. Azıcık yaşlı gibi çalışayım mı” diyorum. Gayet sakin cevap veriyor: “Ben senden 20 yaş büyüğüm, aramızda bir fark var mı? Ben senden çok çalışıyorum üstelik. Oyna olduğun gibi. İnsan gibi, adam gibi oyna işte...”
Baş lafıydı: “Önce adam olun, insan olun, sonra oyuncu... Role de insan gibi davran. O karakteri anla, kavra, acılarını, sevinçlerini paylaş. O zaman iyi oynarsın. Hem de çok iyi.”

HAMLET’İN SON SÖZLERİNİ MIRILDANDI

Çok güzel ölürdü…
Çok yakışıklıydı. Bütün kızlar ona aşıktı…
Çok güzel öldü…
Yukarıdan, Göçmüş Oyuncular Bahçesinden Muhsin Ertuğrul, Şükran Güngör, Kamran Yüce ellerini uzattılar. “Gel bakalım” dediler.
Müşfik döndü aşağıya baktı, Hamlet’in son sözlerini mırıldandı.
“Bundan sonrası… Sessizlik…”
Shakespeare, Horatio’nun Hamlet’in arkasından söylediklerini mırıldandı…
“Bir soylu yürek durdu. İyi geceler canım prens.
Meleklerin ninnileriyle uyu son uykunu…”
(Hamlet. W. Shakespeare. Çeviren Sabahattin Eyüboğlu)

HAKKINI HELAL ETTİ, DUYULMADI

İçindeki Müşfikleri barıştırmaya, kaynaştırmaya uğraştı hep.
Bilge adamla avareyi, içen dağıtan yanıyla büyük bir üstadı, hocayı dengede tutmayı becerdi.
Çok güzel, çok yakışıklı, sessizce ölüyordu Hamlet’te… Bütün salonun içi titrerdi.
Hamlet ölür, Shakespeare’in mirasını bırakır bizlere.
Müşfik Kenter de mirasını bıraktı, ailesine, öğrencilerine, seyircilerine.
Sevgisini, kaygılarını, korkularını, bilgisini, ustalığını bıraktı.
Yarım kalmış hayallerini bıraktı. Ülkeyle, gelecekle ilgili kaygılarını bıraktı. Hüznünü de bizlere emanet etti. Gözlerinden hiç eksilmeyen hüznünü…
Miras bıraktım sizlere. Yarım kalmış sevgilerimi, dostluklarımı, yalnızlıklarımı bıraktım. Başıbozuk günlerimin içine gizlediğim sarıp sarmaladığım disiplinimi, yarattığım bütün karakterleri size bıraktım. Sizlere bıraktım ustalığımı, çıraklığımı…
Sesimle ruhlarınıza üfledim Orhan Veli’yi, Nazım Hikmet’i, Shakespeare’i.
Mirasımdır, tiyatrom, Türk Tiyatrosu, öğrencilerim, meslektaşlarım, oynadığım ve oynayamadığım bütün yazarlar. Sahip çıkın.
Mirasımdır ablam, karım, çocuklarım… Sizlere bıraktım onları… Birlikte tiyatro yapmaya devam ederiz, diye.
Sordular “Hakkınızı helal ediyor musunuz?” diye. Helal olsun” dediler. Müşfik de “Ben de sizlere hakkımı helal ediyorum” dedi.
Duyulmadı.