Zordur ayrılıklar bilirim ben…
Bazen en yakınındakini bırakıp gitmen gerekir
ardında, bazen hiç sana ait olmayanları, bazen tüm zamanını
paylaştıklarını…
Yıllarını geçirdiğin bir odayı, bilgisayarını
koyduğun masanı, eşyalarını yerleştirdiğin çekmeceleri terketmek
bile zor gelirken insana, en zorudur arkanda sevdiğin insanları
bırakıp gitmek...
An gelir, onlarca saatini birlikte geçirdiğin günler
boyunca, kırılır diye korktuklarını bırakırsın ardında kanadı
kırık…
Sadece onların değil senin de yüreğin buruk…
Birlikte ağlayabilmek dostlarınla, ayrılığın en koyu
rengine birlikte tanık olabilmektir aslında…
Her gün ve her yaşında çok şey öğreniyor insan, en
özel derslerden biridir dostluk, temennim odur ki herkes dost
edinebilsin bu hayatta ve dilerim ki bulunduğu ortama huzur
verebilen, samimiyetini neşeyle birleştirebilen insanlar çıksın hep
karşınıza… Benim öyle oldu, Mert insanlarla
karşılaştırdı hayat beni hep, yazılarımda geçen her kelimeye
Esin oldu dostlarım, bana olan inançlarını, bana
olan sevgilerini hep hissettim gülümsemelerinde,
Edalarıyla, dostane tavırlarıyla, hiç bitmek
bilmeyen enerjileriyle ruhuma gençlik katan arkadaşlarım oldu
benim…
Hepsini kalbimin bir yerinde muhafaza etmek, bir
görev gibi şimdi benim için…
Oya gibi işledim her birini
yüreğimin kenarlarına…
Ama Hicran gereklidir bazen, gerekli
olmasına gereklidir de en güzel gidişler bile dostlarının
omuzlarına sarılıp ağlamayı gerektirir ama inanın, dostunun olması
insanın, sanırım en çok omuzları var diye gereklidir…
En çok en sevdiklerini kıskanır insan, en çok en
değerli dostunu kırar sonra bin pişman olacağını bilse bile,
duyduğu "aşırı" sevgiden…
Aslında her dost "Nihan'dır
dideden"…
Gidişlerin en kötü dönemidir ayrılık, hani zamandır
en iyi ilacı, öyle diyor büyükler...
Alışkanlıklar gibidir dostlar, onlarla neşeyle geçirilen çay
saatleri, kahkahalarla gülünen saçma sapan espriler bile ihya eder
insanı… En olmadık anlarda, en yalnız olduğun anda, senin bir
bakışınla, bir sözünle isteklerini hissedip ona göre davranandır
dost dediklerin…
Hep söylerim, bu dünyadaki en şanslı insanlardan
biriyim ben, Emel ettiğim her şeye,
Özlem duyduklarımın hepsine kavuşmayı başarabildim
çünkü, hep düşünürdüm şans nasıl çalar insanın kapısını diye,
dostlar biriktirmekmiş asıl sebebi…
En Huysuzu da değerlidir dostların en ılımlısı
da...
Zaten onları değerli yapan, dostluklarıyla size kattıklarıdır
aslında...
Kendinizi Özgür hissettirir dostlar, elleriniz
kollarınız bağlıyken, etrafınıza duvarlar örülmüşken bile sizi
Sertaç ederler, herkes sizi terk edip
gittiğinde...
En güzel kumbaradır yürek ve en güzel
birikimdir dost…
Yıllardır, birbirimizin her halini gördüğümüz, aynı
şeylere üzülüp, aynı şeylere güldüğümüz, bazen sinirlenip çocukça
tepkilerle birbirimize suratımızı astığımız değerli dostlarım var
benim…
Dedim ya, ben bu dünyanın en şanslı insanlarından
biriyim…
Bu yazıyı okuyan herkesin her anını paylaşacağı
dostlarının olmasını, dostlarıyla birlikte bulunduğu her ortamdan
büyük keyif almasını diliyorum.
"Dostlarınız, sizin seçtiğiniz akrabalarınızdır" diye
okumuştum bir yerlerde, eğer dostlarınız varsa hiçbir çıkar için
bırakmayın peşlerini...
Ne demiş Yunus
Emre; Bir bahçeye giremezsen, durup seyran
eyleme. Bir gönül yapamazsan, yıkıp viran eyleme.
twitter.com/nsrnylmz