Canım sıkkın, suratım
asık, hiç keyfim yok…
Kendi kendime; “bir
küçücük aslancık varmış, ormanda ko-ko koşar oynarmış” şarkısını
söylüyorum neşeleneyim diye…
Yok olmuyor…
“Ergenekon” soruşturması geliyor
aklıma, tadım iyice kaçıyor… Malum, her taşın altından o çıkıyor
veya çıkarılıyor…
Çocukluğumdan kalma
şarkılar dolandı dilime…
Hemen repertuarımdan başka
bir şarkı buluyorum kendime…
“Ah dede, vah dede, sen
neymişsin sen, dillere düştük senin yüzünden…”
Bu da kesmiyor
tatsızlığımı…
Aklıma hemen, ülkenin
satılmadık yerini bırakmayanlar, “babalar gibi satarız” diyenler
geliyor…
Değiştir!
“Kestane, gürgen, palamut,
altı yaprak üstü bulut, gel sen burada derdi unut, orman ne güzel,
ne güzel…” diye tam neşelenmişken,
Mersin"de cayır cayır
yanan ormanlar, Marmaris"te başlayan, Çeşme"ye sıçrayan orman
yangınları geliyor aklıma…
Nerede altında
dertlerimizi unutacağımız ağaçlar? Keyfim hepten
kaçıyor…
Madem öyle, ben de başka
şarkı söylerim çocukluğumu, o dertsiz tasasız günlerimi
hatırlatacak…
“Bütün dünya buna inansa,
bir inansa, hayat bayram olsa…”
Oldu mu?
Olmadı…
Bütün dünya kan, revan
içindeyken tat vermiyor ki bu şarkı da çocukluğumdaki
gibi…
Keyfimi yerine getirecek
bir şarkı yok ne yazık ki çocukluğumdan kalan…
Hepsini çaldılar, her
güzel şeyi karanlığa boğdular…
Hiç keyfim yok yaşadığım
kayıplar yüzünden…
***
Bugün tadım yok/ derdime
derman yok/ koklamaya kıyamadığım gülüm/ artık dalında yok…
Aklıma bu şarkı takılıyor
şimdi...
Ancak, acı dolu bir
şarkı paklar beni…