Haluk Bilginerin Nazlı bebeği

Mutlu çift, ses getiren aşklarını ve kızları Nazlı’nın gelişiyle birlikte değişen hayatlarını Elele’ye anlattı.

Bizim için bir söylenti, fısıltı gazetesinin bir unsuruydunuz. Oysa gerçekmişsiniz! Burada olmanızı neye borçluyuz? Zamana mı, Nazlı’ya mı?

- Haluk Bilginer: Her ikisine de. Ama daha çok zaman. Ben kendi adıma, Nazlı’nın röportajlarda yer almasına ya da fotoğraflarının çıkmasına çok taraftar değilim. Bunun sebebi de açıkça şu: Nazlı’ya sormadan böyle bir şey yapmanın doğru olmadığını düşünüyorum. Nazlı soruları yanıtlayacak durumda olmadığı için, bizim onun adına bir şeyler yapmamız bana doğru gelmiyor. Ama bir yandan da şu var: İşte Aşkın Nur Yengi ile Haluk Bilginer evlendi, bir de çocukları oldu. Hep gizlenilmez. Tamam işte buradayız. Bir kartvizit çıkaralım ortaya. Ünlülerin çocuklarının fazla ortada olması onlara negatif etki yapıyor diye düşünüyorum. Çocuklar sebepsiz yere ünlü oluveriyorlar.

- Aşkın Nur Yengi: Belki de mutsuzluğuna imza atıyoruz.

- H.B: İkimize de Nazlı büyük bir armağan. Daha büyük bir armağan yok hayatta sanırım.

n İkinizin hayatında "aşk" çok belirleyici. Ne diyeceksiniz bununla ilgili?

- H.B: Evet, doğru.

- A.N.Y: Mantık, ilişkiyi daha mecburi kılan bir şey. Aşkta ise inanılmaz bir enerji ve kaos var.

- H.B: Ve sonunda bir çocuğunuz oluyor, onda tüm evreni görüyorsunuz. Gerdanında tüm evren saklı onun. Tanrı’yı hissetmek istiyorsanız bebeğinizi koklayın.

n Sanırım çocuk söz konusu olduğunda bencillik ortadan kalkıyor...

- A.N.Y: Evet, koşulsuzluk başlıyor.

- H.B: Çocuk sahibi olduğumuz zaman köpekleşmeye başlıyoruz. Köpeğin seviyesine yaklaşmaya başlıyoruz. Önem sırasında bir numaraya yerleşiyor. Ondan daha önemli bir şey yok artık.

n Nazlı’dan önce nasıl bir hayat yaşıyordunuz? Şimdi nasıl bir hayatınız var?

- A.N.Y: Yaşım itibariyle çocuk sahibi olmak istiyordum. Çocuk sahibi olmak, bir kadına kendini çok daha iyi hissettiren bir durum. Ama öncelikle yaşadığımız bir travma vardı. İlk bebeğimizi kaybettiğimiz için kırgınlıklar yaşadım.

n Nasıl çözdünüz?

- A.N.Y: Haluk’un çok güzel bir lafı vardı. "Neden ben" diye sorduğum zaman, "Neden sen olmayasın ki" dedi.

- H.B: Kötü şeyler hep "başkalarının" başına gelir ya, biz hiç üstümüze alınmak istemeyiz. Bizim başımıza bir şey geldiğinde de "Neden ben" diye sorarız. Soruyu hep tersten sormak lazım.

n Ama çocuğunuzun cinsiyetini öğrenmeye gittiğinizde kaybettiğinizi öğrendiniz...

- A.N.Y: Bu, bütün dünyada birçok kadının başına gelebilecek bir şey, ama onun ağırlığını taşımak çok zor. Sonrasında duygularımı yerli yerine oturtmam biraz zaman aldı.

- H.B: Aşkın, her kadının yapabildiği gibi (birçok erkek asla yapamaz bunu!) çok büyük bir sabır gösterdi. Yani ben onun yaşadıklarını paylaştıkça hayranlık duydum. Üç ay hiç kıpırdamadan yatakta nasıl yatılır? Ben bir gün bile yatamam.

n Hamileliğinizin hangi aşamasında "plasenta previa" hastası olduğunuzu öğrendiniz?

- H.B: İlk kanamadan sonra.

- A.N.Y: İlk 3 aylık hamileyken bir bağırsak enfeksiyonu geçirdim. Her şeyin yolunda olduğu, yurtdışına gidebileceğim söylendi. Gittik. Döndüğümüzde amniosentezim yapıldı. Her şey normaldi, ama bebeğin aşağıda geliştiği uyarısını aldım. Büyüdükçe yukarı çıkar dediler, ama çıkmadı.

n Anne olmak nasıl bir duygu?

- A.N.Y: Bir gün uyandım ve şunu düşündüm. Yataktan kalkmadan keyif yaparsın, değil mi? Fırlamazsın. Saat zorunluluğumuz da yok. Allahım ben artık uyuyamıyorum, uyusam da derin uykuya geçemiyorum, çünkü sürekli aklım onda! Büyüyüp bizi terk edip gidince ne yapacağım?

- H.B: O zaten alıştıra alıştıra oluyor! Şu an sana çok muhtaç bir halde. Kendi sorumluluğunu almaya başladıkça o kendi başına bir birey olacak ve biz de buna hazırlanacağız.

n Geçen yılki röportajımızda Aşkın Hanım çok büyük bir aile hayal ettiğini söylemişti...

- A.N.Y: Gerçekten çok mutlu edici bir fotoğraf o. Ama hamileliğimin ardından bazı zorlukların ve endişelerimin olduğunu fark ettim.

- H.B: Ama hemen bir parantez açayım: Doktorumuz dedi ki, bundan sonraki hamilelikte bunun 10’da birini bile yaşamayacaksın!

- A.N.Y: Ama endişelerim var.

n Yani büyük aile, çekirdek aileye mi döndü?

- H.B: Karar kadınındır. Benimki hayal olabilir ancak. Ne diyorsa başımın üstüne!

n İlk anneler ve babalar gününü yaşayacaksınız. Nazlı’ya ne söylemek istersiniz?

- A.N.Y: Hayatın en büyük derinliğini bana verdiğin için sana sonsuz teşekkür ederim kızım.

- H.B: Böyle bir duyguyu yarattığı için önce Aşkın’a, sonra da aşkıma teşekkür ediyorum. Doğum günlerimde annemi arar, beni dünyaya getirdiği için teşekkür ederim. Nazlı da inşallah kendi doğum gününde bizi arar.

Babalık muhteşem bir şey

Sevdiniz mi babalığı?

- H.B: Ooo, çok!

- A.N.Y: Her yerde "Baba olun" diye bağırıyor!

- H.B: Nazlı ilk gün ayrı odada yatıyordu. Hemşire "Kim o" deyince, Ben "Nazlı’nın babasıyım!" yanıtını veriyordum. İsmimin önüne bu sıfatın eklenmesi muhteşem bir şey!

- A.N.Y: Kıskanacağım bir baba-kız aşkı var.

n Daha önce baba olmayı istediniz mi?

- H.B: Ben kendimi bildim bileli isterim.

- A.N.Y: Çocuk, hayat ezberleriniz tekrar etmenizi sağlıyor.

- H.B: Ham iken pişiriyor!

Nazlı adı kızımıza çok yakıştı

Nazlı’nın adı nasıl kondu?

A.N.Y: Ben hamileliğim boyunca karnımı "Canım kızım Alara" diye severken kayınvalidem "Nazlı olsa" dedi. Sonra hastanede bir hemşire hanım, "Bu kız pek nazlıymış, sizi üzmüş, nazlı kız" deyince "İsim olarak Nazlı ne kadar yakıştı" dedik ve öyle kaldı. Alara herkesin koyduğu bir isim. Nazlı daha özel. Ben Buse ismini de çok seviyordum. Ama Nazlı çok uydu kızıma.

Elele Dergisi