Başlarda, sanırsınız ki o
herkesin aradığı adamı/kadını buldunuz…
Sizden mutlusu yoktur
hayatta…
O bulunan değerli, bir
başkadır…
Herkesten
farklıdır…
Gözünüz ondan başka hiçbir
şeyi, hiç kimseyi görmez…
Böyledir aşk, kördür
gözü…
*
Âşıkken…
Gönül gözünüze perdeler
iner, gerçekleri göremezsiniz…
Kalbiniz bir zavallı olur,
göz göre göre yalanı seversiniz…
Zaman akıp gider mutlu,
mesut…
Öyle
zannedersiniz…
*
Ama aşkın tek sahibi
ayrılık, gelir çalar kapınızı bir gün…
Hazırlıksız
yakalanırsınız…
Zira gözünüze bandı,
kalbinize mührü vuran sizdiniz…
Ayrılık, oturup beklenmez
ki, haklısınız…
Ama o gelir, kaç kilometre
hızla geldiği bilinmemektedir…
Yakar, yıkar her
şeyi…
Öylece bakakalırsınız… Siz
anlamadan gider gidecek olan…
*
İşte böyledir
aşk...
Yüreğinizde büyütürsünüz,
belki de hiç büyümemesi gerekeni…
Daha önce gönlünüzde
büyüttüğünüz bütün değerleri yer bitirir…
O varken yanınızda, yeşilinize dokunmuş,
pembenizi karartmış, beyazınızı lekelemiş, hiç umurunuzda
olmaz…
Kalakalırsınız, o hiçbir
şey söylemeden gittiğinde, onun, yüreğinizi sömürmüş ruhuyla baş
başa…
Karanlık, yol alır oradan
bütün bedeninize…
Ruhunuza…
Sonra sorup
durursunuz,
“ben nerede yanlış yaptım”
diye, kendi kendinize…
O, tozu dumana katıp
giderken, sizi süpürürken hayatından, sizin için yaptıklarıyla,
size söyledikleriyle, birlikte yaşadıklarınızla
avunursunuz…
Çaresi yok
anlarsınız…
O akan zaman vardı ya
hani…
Bir daha geri
getiremezsiniz…
Gözyaşlarınızı silemez,
kalbinize söz geçiremez, dövünüp dizlerinize vurursunuz…
Hala âşık olmak istiyor
musunuz?