Ardıç, İlhan'ı hem yerdi hem övdü

Engin Ardıç Attila İlhan'ın siyasi geçmişinin bir dönemini sevdi. Şiirlerine bayılan yazar, İlhan'ın son yıllarında saçmaladığını yazısıyla savundu.

Yazı: Engin Ardıç
Kaynak:  

-Onu ne çok sevdiğimi, onun bende nasıl bir yer tuttuğunu, beni nasıl etkilediğini, beni nasıl biçimlediğini hiçbiriniz bilemezsiniz.

Onu çok sevdiğim için ona çok kızardım. Uğradığı değişim akıl alır gibi değildi.

Ercan Arıklı’nın ölümünde de buna benzer bir sıkıntı yaşamadım mı? Bugün bile birçok kişi, çok sevdiğim ve çok kızdığım Ercan Arıklı’dan nefret ettiğimi sanmıyor mu? Bu yazıyı okuyan kimbilir kaç kişi de beni yanlış anlamayacak mı?

Umurumda bile değildir.

Ölümünde buralardan uzaktaydım. Yetişemedim. Söylenecek her şeyi de söylemişlerdir şimdi... Okumadım. Özellikle bakmadım, kim ne demiş? Mutlaka şiirlerinden örnekler de vermişlerdir, satır doldurur. Kimisi on ikiden vurmuştur, kimisi tatlı tatlı zırvalamıştır.

Arkasından kimin ne yazdığına bakacaksınız, herkesin çapı, yeteneği kabak gibi ortaya çıkacak. Ben bakmıyorum, çünkü kimin ne yazmış olacağını üç aşağı beş yukarı tahmin edebiliyorum.

Geçen gün değil de, diyelim yirmi yıl önce ölseydi, yakınları, sevenleri elbette daha çok şey yitireceklerdi, ama Türkiye daha kazançlı çıkacaktı.

Çünkü lafı bitmişti. Çünkü abuklamaya başlamıştı. Ama hangi babayiğit “gayrı benim lafım bitti” deyip ölmeye yatabilir? Hangimize sağlanmıştır bu yetenek?

Kendisi de bilinçaltında sezmiş sanırım, kurtarılmak istememiş... Yorgunmuş.

O büyük adam son yıllarında saçmalıyordu.

Her büyük sanatçının “dönemleri” vardır, ben onun “ellili ve altmışlı yıllarını” severim.

Birçok solcu geçinen salak 12 Mart 1971 olayına sevinç çığlıklarıyla alkış tutarken, o “anlaşıldı, faşizm deneyecekler” demişti.

Sonra gitti, sığlığa saplandı.

Çok büyük bir şairdi, romanlarını da şiir gibi yazdı.

Böylece ortaya çok iyi yazılmış, çok keyifle okunan kötü romanlar çıktı. “İmgecilik” şiirde mükemmeldi ama romana gitmiyordu.

“Bazı” kişiler için geçerli olan cinsel karmaşayı herkese sıvamaya kalktı, bunu tuttu bir de politikaya yapıştırdı; romanlarında bütün batı işbirlikçileri cinsel sapıklardı, bütün Kemalistler de birbirlerini saf ve temiz bir aşkla seviyorlardı!

“Dönem tadı” versin diye tuttu Osmanlıca yazdı, buna göre Roma İmparatorluğu’nda geçen bir romanı da Latince yazmak gerekecekti.

Kendi kafasında kendi kendine “olmayan bir Atatürk” yarattı, o tartışılamazdı; İsmet Paşa da bütün kötülüklerin babasıydı... İki dönemi bıçakla keser gibi birbirinden ayırıyordu.

Çünkü kendisine çektirilen acılar gençliğinde, İnönü diktası altında çektirilmişti de ondan.

İşi, birçok bürokrat gibi “Atatürk kuru fasulyayla pilavı çok severdi” derken gözlerini doldurmaya kadar götürdü.

“Şematizm” onu bozdu. Bu kadar büyük bir şairin son şiir kitabı bile kötüydü. İnanılır gibi değildi bu!

Sonra da gitti Bülent Ecevit, Doğu Perinçek, Devlet Bahçeli ve İlhan Selçuk arasında bir yer buldu kendine. Bir de kasket uydurdu. Bu, “solcu havası” verdiği varsayılan Willy Brandt kasketiydi, aynı havalara bir zamanlar Ecevit de girmişti.

O gençliğimizde bizi allak bullak eden zıpkın düşünür gitmiş, yerine “egzantrik bir ihtiyar” gelmişti... Pek sevdiği Mirseyyid Sultangaliyev’in “milli komünizm” abukluklarını hiç saymıyorum.

Fakat bundan tam kırk yıl önce, o zamanların tıfıl bir gencinin, benim gözlerimi açmış, “onu bilir onu söylerim, sosyalizm ya insancı ve özgürlükçü olacaktır, ya da hiç olmayacaktır” demişti. Cümlesinin ikinci bölümü doğru çıktı.

Türkiye durdukça varolacaksın sevgili Kaptan, ama Cumhuriyet Gazetesi’ndeki sığlıklarınla değil, evvelce başardığın çok büyük işlerle... Yattığın yer ışık içinde olsun.

Bu yazıyı hiçbiriniz beğenmeseniz bile Hilmi Yavuz anlar, bu da bana yeter.